Pepe Gutierrez Miñana

Pepe descansa en paz.

Hoy hemos sido muchos los que le hemos acompañado.
Y todos, nos hemos emocionado hasta lo más profundo. ¿Puede decirse que un Funeral es bonito? Yo creo que éste lo ha sido.
Entrañables palabras de su sacerdote amigo. ¡Qué bien lo conocía!
Impresionantes palabras de su hermana. Dolo, que brillante!!!!!, que emocionante has sido!!!!!
Impresionante lo que está pasando en este blog. Tantas personas, tantas vivencias, tanto cariño. Hasta en su final, Pepe es especial.

La Eucaristía que celebraremos en el CEU por el eterno descanso de su alma, será el próximo lunes 15 de junio a las 18:00 h. en la Capilla del Seminario (al final del pabellón de Rectorado)
Estarán sus hermanas. Así podremos acompañarles una vez más.

22 COMENTARIOS

  1. Victòria 07/06/09

    El CEU ya no va a tener la misma alegría que tenía antes. Era único. PEPE, SIEMPRE ESTARÁS ENTRE NOSOTROS.
    Comentarios Escrito por Vicente Ros 07/06/09
    GRACIAS PEPE GRACIAS POR los momentos de ilusión que nos has trasmitido, por los segundos de alegría que nos diste en clase, por las horas de bondad…y por haber compartido tu vida con nosotros… ERES UNA GRAN PERSONA. La verdad que eternamente te recordaré. Hoy quiero tenerte presente ya no sólo en mi memoria, siempre permanecerás como amigo, como alumno y como compañero de Facebook! Te mando un grandísimo abrazo… Descansa en paz y un abrazo de ánimo a tu familia! GRACIAS

    Anun 07/06/09

    Te echaremos de menos, Pepe. Hombre grandullón, con alma de niño y con un corazón enorme. Honesto, generoso, comprometido y luchador. Amigo incondicional, cariñoso, sensible y tremendamente agradecido. Te echaremos mucho de menos, Pepe. Me conoces, nos conocemos y sabes que lo digo de corazón. Porque eres único. Sólo lamento decirte lo mucho que me importabas y lo que te apreciaba así y ahora y no haberlo hecho antes. O, al menos, no lo suficiente ni con la misma claridad con la que ahora lo hago. Pero eres bueno, muy bueno y sé que no me lo tendrás en cuenta. Hasta siempre, amigo. Ciao, Pepe.

    Maria lopez trigo reig 07/06/09
    Gracias Pepe, gracias por esas carcajadas, por esas preguntas y comentarios tan avispados en clase.. . todo lo que te rodea es peculiar y cercano… como dice MªJose te haces querer… te acuerdas de la práctica de mk personal, no lo puedo ni mencionar de la tristeza que tengo.Te mando un beso muy fuerte allá donde estés y quiero darle mi mas emotivo beso de ánimo a tu familia y a tus amigos mas cercanos. Siempre me acordaré de ti….

    Chari Garcia 07/06/09

    Querido Pepe, más que querido…me acababas de mandar una invitación para el facebook…no me lo puedo creer…te veo por el pasillo…chariiiiiiiiiiiii…eres único, eres bueno, eres colega, y estás en nuestro corazón. Estés donde estés, estás Pepe… porque te seguiremos escuchando, seguiremos arreglando el mundo, seguiremos oyendo tus carcajadas y nos contagiaremos de tu alegría, seguiré compartiendo tus ideas creativas, visionarias, solidarias… seguiremos ahí. En este momento tan doloroso, tan inexplicable, estás con todos nosotros, Pepe. Te queremos

    Sandra Femenía 07/06/09

    Un escalofrío ha recorrido mi cuerpo cuando me he enterado de esta triste noticia. Es difícil escribir qué sentimos la familia CEU por Pepe, pues por allá donde ha pasado ha dejado huella. Tan divertido, sorprendente y guerrillero. Recuerdo que en mis clases siempre tenía la mano levantada para hacer punta a mis comentarios, era un juego que le encantaba y que me encantaba, pues dinamizaba las sesiones. En los Seminarios siempre tenía algo que decir… se te echará mucho de menos Pepe. Para la familia mucha fuerza. Un fuerte abrazo.

    Mª José González Solaz 07/06/09

    Sin duda. Pepe ha sido un orgullo para el CEU. José Pascual Gutierrez Miñana ha sido un orgullo para la Universidad CEU Cardenal Herrera. Es un honor haber formado parte de su vida y de su formación. Rezamos por el eterno descanso de su alma. Vicedecana Facultad de Humanidades y Ciencias de la Comunicación.

    Familia de Pepe 07/06/09

    Y a ti querida Mª José, agradecerte todo lo que has hecho, no sólo en estos duros momentos, sino a lo largo de todos estos años de vida académica de pepe. Él ha sido un gran orgullo para nosotros, y esperamos que también lo haya sido para el CEU

    Mª José González Solaz 07/06/09
    Querido, querido, querido, querido, querido mil veces. Pepe, tan próximo, tan cariñoso. Siempre con una sonrisa, con un comentario agradable. Eras un luchador. Habías conseguido lo que te habías propuesto. Habías madurado. Recuerdo que en tercero yo te decía que podías llegar a ser un buen líder, que te faltaba pulir algunas cosas, como tu torrente de energía y el «eggque», ¿te acuerdas? De hecho, lideraste. Fuiste delegado, incluso provocaste acuerdos en contra de lo que yo pensaba!!! Me acuerdo de tu discurso en el Acto de Graduación, con tu traje y con tu corbata, tan guapo. Parecías todo un profesional, lo que yo quería que fueras. Me acuerdo de cuando me contabas tu experiencia en las prácticas en Barcelona, en Tenerife. Me acuerdo, me acuerdo mucho, muchísimo. Siento en el alma la fatal desgracia. Siento mucho dolor. Desde el Cielo, cuida a tus queridos publicitarios. Te quiero mucho.

    Familia de Pepe 07/06/09

    Queremos agradecer todas las muestras de afecto y apoyo que estamos recibiendo de todos los que conocíais y queríais a Pepe. Seguro que él, desde donde esté, también siente cerca vuestro afecto y os lleva a todos en su corazón. Pepe, descansa en Paz. Te queremos.

  2. Juditi 08/06/09

    Pepe, pepissss, para muchos de nosotros. Siempre con una sonrisa que regalarnos, y siempre dispuesto a sacarnos una a los demás. Me acordaré siempre de nuestra tarde de winner, fuiste nuestro ángel… Gracias por transmitiros esos ánimos, esa confianza! Me emocionaste en tu discurso de graduación, en nuestras conversaciones en Cuba, y lo estas haciendo ahora también. Nunca olvidaremos tu alegría, eras, y serás siempre una grandísima persona. Hasta siempre Pepis!

    Noelia Ruiz Ruiz 08/06/09

    Querido Pepe…..te escribo como si en algún momento fueses a leer esto..te escribo pero también te hablo e incluso chillo…….porque no me puedo creer que esto te hay sucedido. Portavoz de la clase, líder de tus amigos, animador de viajes, alma de la vida y de la fiesta, has dejado algo bueno en todos nosotros, ya que nadie que recuerde esta promoción no va a recordarte, ya que has contagiado a todo aquel que te conocía de risas y buen humor…tengo tantos recuerdos de ti y tenías tantas cosas buenas..que solo espero que allá donde estés te lleves todos los buenos momentos que hemos vivido. Pepe te echo mucho de menos ya, pensé que te iba a volver a ver en la próxima cena…que duro va a ser no verte Pepito…te quiero mucho guapo no dejes de sonreír, nunca.

    Kielo Bokokó 08/06/09

    Qué decir que no hayan dicho ya… buena persona, diferente, un tipo genial. Descansa en paz Pepe.

    Lusu 08/06/09

    Increíble la noticia Pepito. Que pena no poder volver a verte ni siquiera en una cena de clase, y decirte en persona que se te echa de menos. Siempre te has hecho de querer, porque eres único. Gracias por todos los momentos que hemos pasado, risas, abrazos y genialidades de las tuyas. Sabes que nunca te olvidaré y que también te quiero. Un abrazo fuerte y de todo corazón, mucho animo a los suyos.

    Andreina Diaz Lopez 07/06/09

    La verdad no tengo muchas palabras que decir en este momento,me acaban de dar la noticia y estoy fuera de valencia en estos momentos pero me invade una inmensa tristeza, a pesar que solo compartí contigo algunas asignaturas y comentarios por los pasillos te recuerdo con mucho cari;o,tu alegría y tu simpatía estarán siempre presentes,Pepe descansa en paz…

    Carlos Baixauli Verdeguer 07/06/09

    Por circunstancias solo he coincidido contigo en 5º de carrera pero sin duda me hubiera gustado conocerte desde 1º. Cantaba a la legua que eras un buen tipo, una persona cercana. Solo morimos cuando se nos olvida y creo que gente como tú es muy difícil de olvidar. Estés donde estés, gracias.

    Ceci 07/06/09

    PEPIS : Grandes como tu no se olvidan nunca. Solamente necesitabas 5 minutos para dejar huella en una persona. Conmigo te sobraron 4. Conectamos tan rápido, casi inseparables en Cuba . Tan dulce y tan alegre que enseguida me hiciste comprender que eras un niño especial. Tuviste tantos detalles conmigo, que pensé lo feliz que podrías hacer a la chica que estuviese contigo y seguro que no me equivocaba. Que fácil te resultaba sacar sonrisas, que fácil hacer que te quisieran. Decirte que me quedo con lo bueno, es quedarme con todo. Pepis descansa en paz. Cecis.

    David Rodríguez 07/06/09

    Eras un jefe y siempre serás un jefe. Un abrazo tío. Por cierto, tu presentación de diseño gráfico, ¡estelar!

    pepe martínez 07/06/09

    Inevitable el recuerdo de esas miradas cómplices, de ese entusiasmo vitalista, de esos comentarios agudos. Pura energía contagiosa subrayada por la acidez crítica de un tipo brillante. De ti, Pepe, me gustaría sobre todo destacar tu gran corazón. Enorme corazón generosamente entregado a todos los que te rodean. ¡Qué tragedia no volver a escuchar tus sonoras carcajadas! Descansa en paz, amigo.

    Carlos Cuenca… «Cuintin» 07/06/09

    Sí, así me llamabas tú, «Cuintin»… Gritando con una sonrisa de oreja a oreja, los brazos en alto y estuvieses a dos metros de mi o a la otra punta de la placita del CEU… No puedo explicar exactamente todo lo que sentí en el momento en el que me enteré, sobretodo incredulidad, no me lo podía creer y aún hoy, quiero pensar que no es cierto. Todo lo que puedo decir de ti es bueno y eso es algo digno de alabar. Lees todos estos comentarios de tus profesores, familia, amigos y en todos se recoge el inmenso cariño que TÚ hacías que te tuviésemos. Un chico peculiar, inconformista, luchador y sobretodo, AMIGO. Sólo puedo darte las gracias por haber sido como eras conmigo, por todos los momentos de diversión que vivimos juntos, por ese viaje irrepetible a Cuba, por esos pelotazos en la placita, por las horas nocturnas de biblioteca juntos, por tu discurso en la graduación, por tu apoyo incondicional en el Winner… esa misma tarde tuviste un gesto hacia mi que sorprendió incluso a mi novia y hoy significa más que nunca,… GRACIAS, GRACIAS y GRACIAS, como tú me dijiste mientras golpeabas el pecho, SIEMPRE ESTAREMOS JUNTOS.

  3. Isabel De Salas 08/06/09

    Es difícil olvidar a las personas que como Pepe dejan huella en todos nosotros. Personas que nos hacen ser mejores personas, porque ellos irradian bondad y generosidad. Son los lideres naturales pues están más pendientes de los demás que de ellos mismos. Así era Pepe y por eso todos le apreciaban y querían. Seguirás en nuestro corazón¡¡¡¡

    dorothy gutierrez 08/06/09

    quiero que sepas que siempre estarás con nosotros, desde pequeño hasta ahora, y siempre seguiré diciendo que los pelos del año 83 somos los mejores. Allá donde estés, llévate un beso muy grande. Tu prima

    Andrea 08/06/09

    Pepe qué passa?, cóm que no te vaig a tornar a vore? i parlar amb tu? i arreglar el món en soles uns minuts.. Soles faig que imaginarte, i te veig ple de vida, la vitalitat que tu tens eixa no se pot apagar, no crec q ja no estigues i tampoc ho vull creure. Vares aparéixer en la meua vida de sobte, no me vares preguntar si podies entrar, i ara fas el mateix, però ara t`has anat, i no me deixes ni despedirme, i no me deixes temps. Tenim un sopar pendent, i tenim milers de plans per començar! Ara com seguisc amb ells si me diuen que tu no estàs. Al passar per davant de ta casa tinc ganes de cridar al timbre i que baixes, o de cridarte al telèfon, si la setmana passa vam estar xarrant, que ja no te quedava res per ser » Señor Lisensiado». I les teues germanes? I la teua nevodeta? I Sara? I Racis, Nitrox, Nuri, Lore, Teresa, Toni, Chordo, Ana, Noe, Lusu,…? I tots nosaltres? I el Ceu sense tu? I jo? qué fem ara? Tinc tantes coses que aprendre de tu i de dirte que açò no pot acabar ací.. Pepe t`estime, t`estime molt.

    Johann 08/06/09

    SIEMPRE SE VAN LOS MEJORES: Bondadoso, noble, leal, cercano y disponible, siempre disponible. Solo queda darte las gracias y mantenerte en el recuerdo. Darte las gracias, por conocerte, por todas esas noches por ahí de parranda, gracias por esas cervecitas a media tarde, por esos ratitos en la placita con el balón, gracias por estar siempre disponible, gracias por enseñarnos a tomarse la vida con responsabilidad y con gracia, y sobretodo la fluir con vida. Ahora solo queda mantenerlo en el recuerdo, porque nadie se va del todo mientras se le tenga presente y Pepe, sin querer, aportó mucho. Pepe, de alguna manera ja havies fet història, Gràcies SOCI

    Marta Ortega 08/06/09

    Este es mi segundo intento de lectura del blog, y aunque entre lágrimas, he conseguido hacerlo. La primera vez ha sido imposible.La primera vez que vi a Pepe en el CEU fue en el aula de Pc. Yo estaba a mis cosas en el ordenador y de pronto alguien se puso a cantar en voz alta como si nada. Me giré y vi a un chico natural como la vida misma, con los auriculares puestos y cantando. Esa fue la primera sonrisa que me provocaste. Al paso de los años tuvimos la suerte de coincidir alguna noche de fiesta, como el cumpleaños de Toni. También tuvimos la suerte de que nos tocara la entrada al Festival de El Sol en San Sebastián el año pasado. Cuánto me reí contigo y cuántas aventuras que recordaré siempre. Pepe, una de esas personas que deja algo bueno y positivo en ti después de cada conversación. Siempre una sonrisa en la cara, cada vez que me cruzaba contigo me hacías reír. No hemos compartido mucho pero sí lo suficiente para saber que eres un Genio creador, un Crack. Hace muy pocos días en un descanso de las eternas noches de estudio en la biblio estabas ahí con tus amigos y una guitarra sacando un jingle para un trabajo de diseño gráfico: Los ya famosos «zapatitos cecis», me fui en coche a mi casa cantando esa canción! Y al día siguiente seguía cantándola. Increíble, eres increíble. Hoy he ido a la biblioteca y he sentido un gran vacío. Siento tristeza, rabia y dolor. La palabra que creo que mejor te define es VIDA. Te recordaré siempre. Muchos ánimos para la Familia y un beso enooooooooooorme para ti.

    Toni Gómez 08/06/09

    Pepe estés donde estés descansa en paz, amigo, hermano, compañero. 7 años juntos, 7 años en los cuales hemos vivido mucho. Siento que algo dentro de mi se ha ido contigo para siempre Una herida que no podré cerrar jamás y tendré que aprender a vivir con ello En fin diría tanto que no se que decir…NADIE COMO TU , TE QUIERO HERMANO

    QUIQUE CHORDA 08/06/09

    Hace unas semanas, mientras comenzaba a preparar los que iban a ser mis últimos exámenes de la carrera, me acosté en la cama y intenté hacer un balance de estos 5 años… Y os juro que de la primera cosa que más me sentía orgulloso era de haber conocido a Pepe. Yo estaba con Pepe en la biblioteca la madrugada del viernes… Él estaba estudiando porque el martes tenía su último examen en la universidad, y después de un buen rato decidió salir a dar una vuelta. Se encontraba más feliz que nunca porque estaba apunto de comenzar una nueva etapa en su vida, y solo le quedaban unos metros para conseguir lo que tanto tiempo había luchado: Licenciarse en Publicidad. Y lo has conseguido Pepe. Ojalá algún día me contrates en tu agencia de publicidad. Sí. Eso es. Ojalá algún día pueda volver a trabajar contigo. Eso es en lo que voy a pensar para intentar salir adelante en estos momentos tan dolorosos. Un abrazo para ti y para toda tu familia.

    Mar 08/06/09

    Qué decir que no hayan dicho ya, eres increíble. Igual que Cuin tengo los mismos recuerdos que el, te conocí en Cuba y luego hiciste todo lo posible para ayudarnos en el winner, y nunca olvidaré todo lo que me dijiste antes de entrar a esa sala con tantas personas… Siempre he pensado que ibas a llegar muy lejos y cuando he recibido la noticia no me lo podía crear, y menos estando tan lejos. Pepis descansa en paz, aquí te echaremos mucho de menos.

    Loira240985 08/06/09

    Os digo una cosa. Yo le he llorado mucho esta tarde, y me he dado cuenta de que A Pepe esto NO le gustaría. Lo que debemos hacer es mandarle LUZ,y al margen de la gravedad del asunto, que la sufro, recordadlo como la persona que era. Jovial, dicharachera, arrolladora y tremenda, pues es lo que más le va a fortalecer y a guiarle .Aixina que…LLUM, PEPE, LLUM!!! (kién más se une para mandar luz a nuestro Pepe?????)

    Comentarios Escrito por Jorge 08/06/09

    Pepis eres grande, eres bueno… Nadie como tu hablará el Argentino-Valencià. Nadie como tu cantará a Sabina. Nadie como tu hará sonreír a tantos con tan poco. Seguirás siendo GRANDE para TODOS. Gracias por siempre dar sin esperar nada a cambio. Un abrazo para siempre.

    Roberto Gorraiz 08/06/09

    ¿Quieres comentar esta noticia? Vaya pregunta. Sinceramente, preferiría no hacerlo. Pero es imposible dejar en el olvido a Pepis. Intenso en todos sus comentarios, intenso en su forma de actuar, intenso en sus sesiones nocturnas que compartíamos de estudio (con sus laaaargos descansos), intenso en su discurso de graduación, intenso en su desparpajo para hacer callar una clase cuando él hablaba, intenso en sus malabares con el balón, intenso en un viaje a un festival publicitario donde él sí brilló con luz propia, intenso en cualquier rincón de Cuba, intenso en sus contagiosas carcajadas, intenso en querer a la gente, intenso en hacerse querer, intenso en su AMISTAD. Intenso en mi recuerdo. Un abrazo enorme, amigo. Jamás te olvidaré.

  4. RAKESH Bhardwaj 08/06/09

    Pepe, un tío genial, muy grande, buena persona, con un sentido del humor increíble. Lo he dicho siempre y siempre lo diré: Las personas que más necesita este mundo en el que vivimos son gente como Pepe: una persona alegre y que despierta júbilo en los demás, ayudando a llevar los momentos difíciles, provocando grandes carcajadas entre los que le rodean. Nunca te olvidaré Pepis.

    Vicent Garcia Perales 08/06/09

    Un dia abans de l’examen que havia de fer de Valencià, m’entere de la trista notícia. No done crèdit, però sí que sent molt de dolor, perquè tothom que l’ha conegut de segur que el recorda amb molta alegria, amb eixa alegria que contagiava. A classe, al passadís, a tots els llocs, Pepe era únic. Benidormer, descansa en pau i sàpies que guardarem la teua simpatia entre la família del CEU. Demà dimarts no serà el mateix. Demà, la vida, tampoc sense tu. Has estimat i has fet estimar i això és molt bo. Gràcies. Per sempre. Vicent.

    Víctor Auñón 08/06/09

    Pepe… ERES UN SEÑOR¡¡¡ Da igual donde estés… TE QUERREMOS SIEMPRE Y HONRAREMOS TU MEMORIA POR SIEMPRE¡¡¡

    Fede Fuster 08/06/09

    Amigos desde antes de nacer. Así nos llamábamos porque tu madre y la mía compartieron habitación en el hospital ( o eso nos dijeron)yo nací el 15 tú el 17. Desde entonces hasta ahora has formado parte esencial de mi vida, no olvidaré nunca los momentos que me regalaste que siempre adornabas con un efusivo abrazo que definía una nueva dimensión del cariño. Por mucho que llore tu perdida no será nada en comparación con las lagrimas que me has hecho derramar en innumerables ocasiones, pero esas fueron diferentes, esas fueron de risa. Así te recordare siempre, por las risas, las travesuras de pequeños, nuestros debates, discusiones, y sobre todo por todo el cariño que me has dado, te voy a echar mucho de menos amigo…

    Alex Martínez Osset 08/06/09

    aún recuerdo esos primeros días en los que jóvenes con ganas de comerse el mundo, con el rostro decorado con un sutil acné hacían su entrada el primer año de carrera…. de esta manera te metiste al público en el bolsillo durante el acto de graduación, esa era tu gran cualidad, eras un gran orador, un tio capaz de convencer de cualquier cosa y sobretodo de hacer reír (sabes de sobra que adoro esa cualidad), y cuando dijiste eso, sólo pude pensar, ¿porqué me tuve que ir a Cuba para hacer el gran descubrimiento?. Cuando me enteré de la noticia me sentí como cuando te dieron gato por liebre en Cuba, «yo le llamo grass» decías… que grande… Estando tan lejos las cosas se sienten diferentes, no te crees ciertas noticias, crees que cuando vuelvas todo va a ser igual y sobretodo que las personas que dejas en el camino, siguen estando ahí… pero tu te has ido tío… te has marchado para siempre y lo que más me fastidia es que siempre tuvimos pendiente esa paella en Benidorm… nunca te podré olvidar, siempre tendré anécdotas que contar en las que estés presente… Estés donde estés volverás a dejar huella porque es tu estilo, pero que hagan hueco que llega un grande. Un abrazo compañero.

    Juansa 08/06/09

    No me hago a la idea de no volver a verte, sabes?. No me quedan lágrimas que llorar y la angustia no me deja dormir. Cuantos momentos juntos Pepe. Me faltaría espacio para poder plasmar lo grande que eres como persona, pero sobre todo como ser humano. Eres un pilar importante en mi vida y seguirás siéndolo. Muchos momentos de lucha en esta jungla que es la vida, a la que tú mirabas con valentía. No te olvidaré nunca. Siempre estarás en mi corazón. Aunque parte de mi alma se ha ido contigo. Que más decirte Pepis… Descansa en paz, con los tuyos. Hasta pronto. Te quiero.

    Miriam de Castro 08/06/09

    Pepe es una de las personas que dejan huella. Lo conocí antes de decidir hacer publicidad. Fue en un curso se inteligencia emocional. Su alegría, su ímpetu, su capacidad de provocar la risa me dejó descolocada. Me provocaba admiración la fuerza que tenía. Conocía a todo el mundo. Fue un buen compañero y así lo recuerdo. Conocer la noticia me ha dejado tan fuera de juego…como a todos… Mil besos a la familia y amigos.

    Peter Perez 08/06/09

    El día de ayer fue imposible centrarse a estudiar, solo me venían recuerdos, en clase, en Cuba, graduación… Todo buenos momentos contigo, yo sabia que eras especial, y sabia que llegarías lejos, sabía que algún día podría decir «YO ESTUDIÉ CON EL», «yo comencé la carrera con ese genio»…. y GRACIAS! gracias por este tiempo y por todo lo que nos has dado y los recuerdos que nos has dejado en todos, eso siempre permanecerá en nosotros. Ahora más orgulloso que nunca gritare «YO ESTUDIÉ CON PEPE»!!!! Descansa en paz! y sigue disfrutando allá dónde estés! Hasta siempre comandante!!! todo mi apoyo para tu familia.

    Leyre García Alcalá 08/06/09

    Sin duda se va una gran persona, de esas que dejan huella en el corazón de todos. Gracias por haber estado ahí siempre, por haber crecido a mi lado, por haber compartido tantas risas juntos en lope, por haberme dado esos grandes abrazos cada vez que nos encontrábamos en el pasillo del CEU, por haber estado en mis momentos débiles, por compartir tantas confidencias, por haberme dado tu amistad y amor. Te vamos a echar mucho de menos Pep, pero seguro que tienes un lugar privilegiado en los más alto del cielo en el que amor y cariño nunca te va a faltar. El «poble» como tú lo llamabas siempre, nunca será lo mismo sin ti. Te queremos mucho.

    Ana Caballé 08/06/09

    No tengo palabras para describir a Pepe, porque era una bellísima persona, se hacia querer, siempre te hacia reír y nunca estaba triste, era pura felicidad, Los años de instituto a su lado fueron muy grandes siempre estaba el para dar un poco de vida a las aburridas clases. SE HA IDO UNA GRAN PERSONA Y UN GRAN AMIGO Nunca te olvidaré y siempre estarás en mi corazón.

  5. Juan Villaro 08/06/09

    No soy más q lágrimas pero, te mereces todo, aunque siempre mis palabras sean insuficientes…: Hay personas -pocas- que marcan tu vida, de las que aprendes, a las que no olvidas. Personas que irradian un aura especial, una empatía fuera de lo normal. Pepe -el carisma en persona- no sólo era alegría y vitalidad; era un amigo de corazón, amigo del alma y sus intimidades. Pepe, allá donde estés serás si cabe, más feliz. Gracias por marcar mi vida, durante 6 años, durante 5 minutos, contigo… Siempre seguiré aprendiendo de ti. Jamás te olvidaré. Te quiere, Juan

    Natalia Pérez 08/06/09

    Es la cuarta vez que empiezo a escribir pero qué difícil es intentar despedirte de alguien que te niegas a creer que se haya ido. Después de leer cuánto te quiere la gente tan sólo habría deseado conocerte más. Aún así no puedo dejar de llorar y es que dejas en mí muchos recuerdos Pep… hoy iba por Moncada convencida que me cruzaría contigo volviendo del banco, como siempre. Pensaba que te vería en algún pasillo del CEU, o con un balón por la calle, o riendo en cualquier rincón. Siempre recordaré el día que te conocí, aún guardo el calendario que diseñasteis para el concurso de publicidad, qué gran GENIO!! aquel día supe que había conocido a una gran persona… Nuestro grupo de realización siempre te recordará como el mejor presentador que ha habido jamás, con tus locuras, tus bromas… tu inteligencia… esa gran sonrisa… eres especial Pep, no te olvidaremos nunca. Todo mi cariño para su familia y amigos. Bueno vecino, hasta pronto…

    Bego Salvador 08/06/09

    La verdad es que acabo de recibir la noticia y no me lo puedo creer. Me siento muy triste y no me hago a la idea. Mi querido Pepis. Que con tu alegría y tus locuras me hacías reír pero también me hacías pensar. Me encantaba escucharte por la ilusión que le ponías a todo lo que hacías. Para mi eras un genio y una gran persona, por eso todo el mundo te conocía y te quería. Ojalá más gente viese el mundo como lo hacías tú, tan bonito y lleno de posibilidades. Eras especial compañero y te voy a echar mucho de menos. Muchísimo ánimo para la familia y un fuerte abrazo.

    Luis Rodriguez Gonzalez 08/06/09

    No sé qué coño escribir!!!!!!!!!!! esto es increíble!!! puff todos te queremos, espero que estés donde estés, SONRIAS!!!! RIP!

    Luis Marimón 08/06/09

    PEPIS…un tío GRANDE….esa era la palabra elegida por todos para definirte cuando alguien hablaba de ti o de alguna de tus anécdotas cuando no estabas presente. Teníamos prevista una fiestecilla en la playa para el Martes, pero PEPIS tenia un examen el miércoles, todos acabábamos el martes pero no nos importó lo mas mínimo cambiar la fecha para que «EL MAS GRANDE» pudiera asistir,¿cambiar una fiesta solo por una persona, porque será??…Por ti, porque te lo merecías y por las «risas» aseguradas que nos íbamos a echar a tu costa. Detalles como este son los que demuestran tu GRANDEZA, pensaba que ibas a ser un amigo para toda la vida y lo sigo pensando… UN ABRAÇ MOLT GRAN AMIC Y MOLTA FORÇA A LA FAMILIA…

    Marco Parra Campanón 08/06/09

    Tantas cosas qué decir, pero no sale nada… Sin duda eres y has sido único… Se te va a echar de menos. Espero que estés donde estés cuides a los tuyos. Siempre tuyo!

    Comentarios Escrito por Luis Marimon 08/06/09

    PEPIS..un tío GRANDE donde lo haya, esa es la palabra que mas se repetía cuando alguien hablaba de tí y no estabas presente, eso significa algo…

    Jaume 08/06/09

    La verdad es que no sé qué decir. Todavía no lo he asimilado. Solamente puedo acompañar a su familia con un abrazo lleno de cariño. Pepe, siempre estarás en los corazones de tus compañeros.

    Pablo Martín Lozano 08/06/09

    Descansa en paz y, al igual que cuando hiciste de guía en aquel inolvidable viaje en autobús en el Festival El Sol, guíanos a todos los que te conocimos en un mundo en el que te movías como pez en el agua: la publicidad, la creación, la vida misma. La potencia de tu chispa quedará impregnada por siempre en las paredes de la facultad, en las aulas, en los pasillos, en la biblioteca… Y de fondo, en cada clase, siempre se escuchará tu voz esparciendo desinteresadamente esas genialidades que sólo una mente como la tuya era capaz de crear. Buen viaje y ánimo para toda tu familia.

  6. Propuesta… 08/06/09

    Esta es una propuesta que se me ha ocurrido, y que apela directamente a la Universidad: Es posible licenciarle?. Yo quiero que Pepe se licencie, pues para todos ya es licenciado.Contestad.

    Elías Durán 08/06/09

    La Universidad está hoy muy triste. Hay mucho silencio. Pensamos mucho en ti. De todas maneras es reconfortante ver lo que has dejado, Pepe. Hay mucho amor y cariño en todos los mensajes de tus compañeros, profesores, amigos todos. Has hecho mejor la vida de mucha gente que te ha conocido; has alegrado y ayudado a muchos. Te has ido antes de lo esperado, pero nadie te va a olvidar, siempre estarás con nosotros. Pediremos por ti, pide tú también por nosotros.

    laura 08/06/09

    lo único que puedo decir que la ultima vez que estuve con pepe me dio un beso para darme las gracias por unos apuntes… se hacia mucho de querer… y seguiremos queriéndole! siempre estará con nosotros, en nuestros recuerdos y en nuestra memoria… sonríe como siempre lo hacías!

    Sus compañeras de C9 de Barcelona: Asun, Elena, Cris y Vicky 08/06/09

    Hola, para nosotras haberle tenido aquí el verano pasado fue una alegría. Siempre tenía una sonrisa, una palabra amable, un chiste… Lleno de buenas intenciones y sobre todo corazón. Ha sido un placer para nosotras compartir el poco tiempo que hemos ten¡do y que se nos ha hecho poco y queríamos poder volver a repetir… Y no podrá ser así. Siempre, siempre te recordaremos y te tendremos en nuestro corazón. Te queremos mucho.

    Tu prima 08/06/09

    Se ha vuelto a encender una estrella en el cielo, una estrella que brilla con mucha fuerza, las fuerzas que nos faltan a todos los que te queremos para soportar esta gran perdida,.Pero no estas solo, estás bien acompañado, y desde el cielo nos vais a guiar para poder afrontar este duelo en el que permanecemos. Me cuesta muchísimo escribirte esto, por que se que te quedara constancia de mis palabras. Nos queda el consuelo que estarás bien arropado, tendrás al bromista tío Pepito a un lado y a la tía Esperanza al otro, ahora te podrán decir las cosas que antes susurraban en tus pensamientos. «los pelos» no serán lo mismo este año, pero intentaremos encender una hoguera en tu nombre(eso sí, sin llamar a los bomberos). El Sábado se encendió una estrella, mientras siga encendida seguirás con nosotros. te queremos primito. Edén.

    Marta Vives 08/06/09

    No tengo palabras… solo buenos recuerdos y canciones ya que tu llenabas la habitación en la que estabas con tus risas y tus bromas… Mi escondite, mi clave de sol, mi reloj de pulsera, una lámpara de Alí Babá dentro de una chistera, no sabía que la primavera duraba un segundo, yo quería escribir la canción más hermosa del mundo. Nunca pude cantar de un tirón la canción de las babas del mar, del relámpago en vena, de las lágrimas para llorar cuando valga la pena, de la página encinta en el vientre de un bloc trotamundos, de la gota de tinta en el himno de los iracundos. Yo quería escribir la canción más hermosa del mundo. Aquí te dedico estos cachitos de Sabina… Ahora sí que hay lágrimas para llorar… pero aún así escribiste en todos los que conociste la canción más hermosa del mundo. Besets de la vilera.

    NAXO RAUSELL 08/06/09

    Entre lagrimas y casi sin poder hablar me gustaría dirigirme en especial a Pepe y sobre todo a aquellas personas que sienten la tristeza de un amigo que desgraciadamente nos ha dejado….Todo empezó un primer año de carrera, ya era tu segundo año cuando cada miércoles y cada viernes entraba a clase de valenciano, con el gran Vicent sabiendo que me iba a encontrar allí entre otros a el gran PEPE, una persona que por aquel entonces apenas conocía pero que me transmitía, me hacia reír, pasar un rato agradable!!! Era una persona comprensible, leal, noble, con un gran corazón, siempre feliz y haciendo feliz, buscando la sonrisa de las personas que querías y te querían y sobre todo transmitiendo a todo el mundo una energía que a todos sin duda nos ha llenado de alegría el corazón. No solo recuerdo esos momentos..mis mejores momentos fueron jugando a fútbol con el equipo de la universidad.. que tiempos aquellos compartiendo banda izquierda..sintiendo como me doblabas por la banda y me pedías la pelota..sintiendo seguridad en cada una de las jugadas…me transmitías muchísimo sentía que detrás tenia una persona que me quería que me apreciaba y que siempre que me veía se alegraba…del mismo modo que en el equipo de la universidad fuera de él. Porque si algo éramos era grandes amigos…y no sé que pensar..no me creo que esa persona tan querida por todo el mundo y que tanto ha dado por nosotros haciendo no solo reír a alumnos sino también profesores y amigos nos ha dejado!! No entiendo nada, creía que estaba soñando pero me he dado cuenta que no, que Pepe, nos ha dejado un vacío que va a ser muy difícil de llenar. Siempre estarás en mí corazón, jamas caminaras solo y allí donde estés sentiré que voy a formar parte de un trocito de ti. Te quiero Pepe..te querré siempre… Mi mas sentido homenaje para una persona que se lo merece todo Todo un ejemplo de cómo debe ser un amigo!!!

    Anita Bhajan 08/06/09

    Hay muchas cosas que puedo decir sobre ti Pepe!! Y tantas recuerdos de ti.. tus risas, bromas, abrazos y darme el sentido que también en Valencia estoy a casa. Siempre me ayudaste en el CEU. Unos días antes que volví por Holanda, me escribiste una carta con tu firma, diciéndome que un día esa firma valora mucho!! Con al final «Y disfruta, que el momento es único!!» Y mira.. tenias totalmente razón!! Estoy llorando non-stop!!! También desde Holanda, te echare mucho mucho muchísimo de menos!!! Pepe siempre te llevare conmigo!! Te quiero mucho!!

    Irene Pedrón lara 08/06/09

    Que puedo decir de ti Pepe? … Nunca había sentido un vacío tan grande…y es que eres la mejor persona que he conocido jamás, tú ya lo sabes! Alegre, divertido, alocado, altruista, pillo, inteligente, bueno…y un largo largísimo etc… Como te dije un día “nuca estuve más feliz que contigo ni más triste que sin ti”, y hoy más que nunca me siento así. Me siento afortunada, y casi egoísta por haberte conocido, por haber compartido contigo tantos momentos y tener el privilegio de qué me alegraras la vida. Ahora me reafirmo, eres un ángel que llegó a nuestras vidas para hacernos un poquito mejores, y estoy segura de que ninguna de las personas que te conozcan o se hayan cruzado en tu camino ha quedado indiferente tras tu paso… De nuevo gracias por ser como eres!!! Se que ahora estas en el mejor de los lugares, Nunca podré olvidarte. Te quiero.

  7. Magalie 08/06/09

    ….. Pepe… gracias para ser lo que fuiste, lo poco que te conocí, los pocos momentos que tuvimos juntos, me has dado mucha felicidad y tanta locura! Tengo tantos buenos recuerdos contigo en Valencia, me has marcado a tu manera. Ya lo recordaba mucho, y ahora lo recordaré aún más. Qué mal, tenia tantas ganas de volver a verte como lo habíamos planeado! Te quiero un montón, y siempre estarás en mi corazón!

    yasmina lopez 08/06/09

    como la mayoría de los que habéis escrito, no he tenido el placer de conocerle tan afondo pero también has conseguido dejar huella en mi pepe. Tuve la suerte de disfrutar siendo delegada en 2º de carrera mientras tu también lo eras, y solo valía la pena ir a las reuniones por escucharte y ver el entusiasmo que le ponías a todo: ESTE AÑO PAELLAS!!-decías.La verdad es que sólo conseguías que nos riéramos con tan sólo decir una palabra. Hace un año, acabaste de dejar huella en mi, cuando una noche, a las 4 de la mañana en la biblioteca, me preguntaste hasta que hora iba a estar estudiando, y me pediste que te despertara a las 8 , que estabas cansado y no podías estudiar.Allí fui yo, 8 de la mañana, sala llena de gente, y no había forma de despertarte.Finalmente lo conseguí, con la ayuda de toda la sala que estaban pendientes de ti.Levantaste la cabeza rápidamente del susto que te llevaste, y aún recuerdo como caía tu baba..jaja!!qué vergüenza pasé!!todos te aplaudieron para darte los buenos días… Estas noches la biblioteca sin ti no ha sido lo mismo…descansa en paz Pepe.Siempre estarás en los corazones de todos los del CEU. Es cierto que has dejado huella en todos, no hay más que leer todos éstos comentarios.

    Emilio Pérez 08/06/09

    Cuando recibes una noticia así lo primero que se te pasa por la cabeza son los momentos que has vivido con esa persona, las sensaciones, las miradas de complicidad… no he tenido la fortuna de poder haber compartido contigo todo el tiempo que me hubiera gustado por circunstancias, pero aún así, me dí cuenta de que eras una persona especial, singular, mágica… Transmitías VIDA! y eso es lo que te hacía realmente especial Pepe. Desde aquí quiero mandar un fuerte abrazo y muchos ánimos toda su familia, y a toda la familia del CEU. Descansa en paz amigo.

    Ana Claudia 08/06/09

    Sólo soy capaz de decir una palabra… GRACIAS PEPE. Gracias por darnos a todos grandes momentos, por hacernos reír, por hacernos reflexionar, por hacernos valorar lo bueno que tenemos en nuestras vidas. Gracias por ser un gran compañero, un gran amigo. Gracias por ser auténtico y gracias por habernos permitido ser parte de tu vida. No te olvidaremos.

    Jose Amiguet 08/06/09

    En segundo Pepe siempre levantaba la mano para plantear sus ideas incluso en ocasiones para no estar conforme con lo que yo explicaba. En cuarto Pepe siempre levantaba la mano para proponer sus reflexiones y hacer sus propuestas. En quinto Pepe siempre levantaba la mano para explicar su análisis y desarrollar su forma de ver la realidad. Pepe era el de la mano participativa, el de la sonrisa fácil, el alumno al que ves madurar y cambiar y aportar y sentir y apreciar y crecer y vivir. Fueron 90 horas en segundo, 60 en cuarto y otras 60 en quinto, 210 horas de clase que compartimos y ahora me parecen pocas, muy pocas. Un día de quinto se acercó a hablar conmigo para contarme que él quería mucho al CEU, porque quería a sus compañeros y a sus profesores. Porque se sentía un poco en deuda de gratitud con todos. No sé si te lo dije entonces con la suficiente claridad pero te aseguro que tu universidad también te quiere. Que te queremos porque queremos y porque te lo has ganado cada minuto que has pasado con nosotros. Que tu forma de ser era toda una lección de humanidad, que tu forma de hablar toda una lección de comunicación.

    Dorien Dejaegher 08/06/09

    Querido Pepe, estabas un amigo muy grande durante mi tiempo de Erasmus. Pienso todavía a ti. Con tus bromas, todo el tiempo riendo… Estaba una fiesta cada día. Todavía me llamando ‘Dorien a la plancha’ porque me gustaba tanto el sol.. Pepe, amigo mío, nos vemos un día! Besitos muy fuerte

    Clara Obiol 08/06/09

    No sé qué decir…Guardaré nuestro trabajo de Locución y Doblaje como oro en paño, y así siempre podré escuchar tu voz, y con ella, vendrá todo lo demás…Simplemente eso. Un abrazo muy fuerte, y cuídate, estés donde estés.

    Mª José González Solaz 08/06/09

    Con respecto a la sugerencia de la Licenciatura de Pepe. La Universidad no puede darle el título como Licenciado. Sería falsedad en documento público y eso está tipificado como delito. Sí que podemos considerarlo como alumno de su promoción e imponerle la Beca de Graduación. Como bien sabéis, eso ya sucedió, e incluso Pepe hizo el discurso como Delegado. Precisamente hoy, hemos hablado de dar a su familia documentación honorífica que acredite su trayectoria universitaria.

    Giovanni Blancussi 08/06/09

    hola Pepe! Tu viejo amigo Erasmus Giovanni te manda recuerdo hacia la casa de nuestro señor. Te echamos todos de menos, ya nos veremos algún día, un abrazo Amigo mío. Ciao Pepe! Non ci sono molte parole per spiegare come mi sento, ma sappi che non ti dimenticherò. Ti mando un grosso abbraccio dall’Italia. ¡Adeu! Giovanni Blancussi estudiante Erasmus 2006

    Luisa Flores 08/06/09

    Querido Pepe, he leído la noticia hace un rato y no lo puedo creer. Recuerdo tu sonrisa de niño grande y tu gran corazón. Doy gracias por haber tenido la suerte de conocerte. Conocerte ha sido quererte. Nunca te olvidaré.

  8. Mireia Hidalgo 08/06/09

    Pepe, el creativo. Así te llamábamos los eternos de doble titulación que te iban acompañando cada curso. Y es que en definitiva resume todos los momentos que hemos vivido contigo, llenos de creatividad, tanto para hacernos unas declaraciones para una práctica de «Realización» como para hacer una entrada triunfal en el examen de Marketing II del primer cuatrimestre y provocarnos risas… En el examen de este miércoles nos acordaremos mucho de ti, de la alegría de la huerta. Te echaremos de menos, Pepe, el creativo

    Sheila 08/06/09

    Pepe…un alma con una gran sonrisa. Siempre alegrándonos el día, siempre animándonos a disfrutar la vida. Siempre Pepe. Siempre nuestro, cercano y cariñoso. Tú no saludas con un beso…tú saludas con un abrazo lleno de energía. Sólo me vienen a mi mente sonrisas en tu rostro y buenos momentos. Único. Inolvidable. Auténtico. Pepe. Te tendremos en nuestro corazón. Descansa en Paz.

    José Enrique Barba 08/06/09

    Hemos pasado pocos momentos juntos, pero en todos y cada uno de ellos me has sacado una sonrisa. Sonreír, algo tan sencillo y a veces tan olvidado. Tú nos has recordado lo fácil que es. Gracias Pepe. Un abrazo.

    Vieri 08/06/09

    Recuerdo que cuando alguien me contaba alguna anécdota tuya y aun no te conocía, me sorprendía que a todos les saliera una sonrisa, era pronunciar tu nombre y a todos les cambiaba la expresión, se notaba que alegrabas a todos solo con tu presencia, yo no entendía como alguien podía causar ese efecto. Pero por fin este año te pude conocer, conocer al famoso Pepis, coincidimos en alguna clase y claro esta en placita, entonces entendí porque todos te querían tanto… yo apenas tuve relación contigo unas semanas pero solo con eso, era verte aparecer y decir: «mira por ahí viene Pepis» y a todos los que estábamos en el banco o el la fuente nos salía la sonrisa tonta por que sabíamos lo que nos esperaba con tu compañía… De verdad que me hubiera gustado poder conocerte mas y aun así nunca te olvidare, tu eres Pepis, el inventor de los zapatatitos para niños con Sand System…descansa en paz… Mucha fuerza para todos, en especial para su familia

    Asun V. Canal9 Marketing Barcelona 08/06/09

    Mi querido Pepe..he tenido el enorme placer del destino de tenerte trabajando en mi equipo comercial de Canal9 Barcelona. Nunca olvidaré el dia que llegastes a la Delegación y te presentastes: Soy Pepe , de Benidorm, la «terra de llum i color»..» I desde llavors sempre em vas anomenar «Jefa»..¡¡ em vas donar la millor lliçó que em podria mai donar una persona..que amb amabilitat, predisposició i ganes¡..podies moura muntanyes… Parlavem del molt sovint del mon comercial, de les teves idees creatives, del que volies arribar a fer en el mon de la publicitat..et vaig treura l’idea de quedar-te en Barna , i motivar-te a acabar els estudis¡¡..moltes coses Pepe et vaig dir..et vaig aconsellar..eres un ésser admirable¡¡..t’estimo molt Pepe..i nomès resto esperar el meu destí i sapiguer que tinc una gran persona al cel , tinc també els meus pares, tinc ganes de coneixer els teus .. al cel..fantàstic.. A reveura i ens veurem..tard o d’hora.. AMUNT VALÈNCIA I VISCA L’ESPANYOL¡¡

    Stephanie Michl 08/06/09

    Pepe, aunque te conocí muy poco, yo también quisiera decirte que siempre recordaré tu energía increíble, la alegría y la sonrisa que siempre llevabas en tu cara. Estoy segura que vas a entender eso, aunque no sea en tu lengua: Im Grunde genommen sind es die Begegnungen mit anderen Menschen, die dem Leben seinen Wert geben. Und du hast auf deine Weise das Leben so vieler Menschen bereichert, sei es indem du sie zum Lachen gebracht und aufgemuntert hast oder indem du für sie da warst, wenn sie eine helfende Hand, eine Schulter zum Anlehnen, eben einfach einen Freund brauchten. Und auch wenn du jetzt weiter weg bist, bleibst du trotzdem nahe. In den Gedanken, Erinnerungen und Herzen all derer, die dich kannten. Descansa en Paz…

    Juan J. Campos 08/06/09

    No he tenido el placer de conocerte, pero leo los comentarios de compañeros y profesores y me doy cuenta de que para muchos van a ser unos días muy difíciles. Entre ellos, buenos amigos míos. Un abrazo a todos; también para tu familia. Descansa en paz.

    Antigua Alumna 08/06/09

    Querido Pepe… no te conocí personalmente pero recuerdo perfectamente tu cara y tu energía por los pasillos del CEU… y no sabes lo extraña que me siento ahora mismo. De lo que estoy convencida es que, mucha falta debías hacer en el cielo para que Dios haya querido llevarte tan pronto con Él. Por favor hasta nuestro próximo encuentro por los pasillos, cuida de los que están a tu lado. Aquí nosotros te recordaremos siempre 🙂

    Neus 08/06/09

    Entraste en mi vida dejándome sin palabras, tu personalidad me alucinó, tu fuerza, tu valentía, tus ganas de vida. Tu sonrisa era mi sonrisa, esa que me dijiste que nunca perdiera y que hoy te dedico con muchísimo cariño. Me has dejado un gran vacío, pero lo pienso llenar con todos los buenos momentos que vivimos. Te voy a echar tantísimo de menos… Un beso enorme, te quiero.

    Paula 08/06/09

    Con los ojos encharcados.. Y es que solo nos hemos cruzado un par de veces pero estoy con los ojos encharcados. Será porque tus ojos tenían algo.. no sé. Me decían mucho. Me hubiera encantado coincidir contigo! Como bien ha dicho Mª José, «desde el Cielo, cuida a tus queridos publicitarios», porque al menos para mí, serás siempre uno de los grandes. Ánimo y un abrazo.

  9. Dani Alonso 08/06/09

    Pepe estudió conmigo en el Colegio Santo Domingo de Orihuela, allí fue donde le conocí hace más de 10 años, y hace 4 años nos reencontramos. Casualidades de la vida de que él era amigo de un amigo mío, y amigo del primo de mi novia. PEPE, ESTARÁ SIEMPRE EN NUESTRA MEMORIA! Te queremos!

    Gustavo Duarte – ERASMUS CEU 06/07 08/06/09

    Pepe…querido amigo Pepe…el año que pasé en Valencia ha sido fenomenal! por todo lo que he vivido y por todos los amigos que hice ahí! Amigos de todas las nacionalidades es verdad pero fuiste, seguramente, uno de los que se quedaran en mi recuerdo y en mi corazón para siempre! claro que pensaba volver a verte junto con todos tus AMIGOS PORTUGUESES que no dudes todos te querían mucho!! desde el principio ayudaste a todos los ERASMUS y siempre estabas con esa alegría contagiante, siempre bromeando…tantos momentos estupendos que hemos vivido PEPE….ahora solo puedo lamentar tu partida y decirte GRACIAS POR TODO MI AMIGO!!! Para siempre te recordaré……… Descansa en paz Hasta siempre

    José Luis Marín 08/06/09

    Pepe unas lineas no me van a bastar para expresarte todo lo que me has hecho vivir siendo amigo tuyo. Con lagrimas en la cara todavía no consigo asimilar este duro golpe. Tu recuerdo va a permanecer imborrable en mi corazón de por vida. Eres uno de los grandes y lo vas a seguir siendo allí donde estés. Si de verdad hay cielo guárdame un pedacito cerca de ti, porque eres de los tíos que siempre se agradece tener cerca. Gracias por ser así y no cambiar nunca. Se te quiere. Descansa en paz. Un abrazo muy fuerte a los padres.

    Alba Marco Munoz 08/06/09

    Hoy miraba al cielo y lo veía diferente, como si al mundo se le hubiera ido una pieza importante…como si estuviera cojo… en estos momentos todos sabemos que decir «era una buena persona» es algo típico pero es que Pepe no era solo una buena persona, Pepe era único. Benidorm se ha quedado huérfano del todo, me da miedo volver a nuestro poble y sentir el vacío que has dejado…ahora mismo siento que volver allí ya no tiene sentido, me siento rota, demolida y que una nueva etapa mas triste se avecina en nuestras vidas…quiero sacar una sonrisa que se que es lo que te gustaría, pero me veo incapaz… «Sosio», «chispika»… palabras que inventamos juntos y que ahora me duelen pronunciar, proyectos que se quedaron en el camino y mucha impotencia que me queda por llorar. Siempre estarás presente en mí y me siento afortunada de ser amiga de una de las personas más especiales que jamas haya visto este mundo.

    David Moreno Moreno 08/06/09

    Que decir Pepe que decir… recuerdo esos viajes contigo volviendo a Benidorm, nuestro poble, charlando un poco de todo, sobretodo fútbol, y las cosas que cambiaríamos en Benidorm cuando acabáramos la carrera… éramos un grupito bueno, de publicidad de comunicación… que cambiaríamos las cosas en Benidorm… ahora nos faltaran tus ideas, tu alegría, tu frescura, joder que eres muy grande tío. Escribiendo esto entre lagrimas me he dado cuenta de lo que realmente has significado para mí, sobretodo ahora que nos has dejado. He aprendido mucho de ti, porque aparte de buen compañero, eras sobretodo un gran amigo. Esas cervecitas en el kentucky, lanouer… sin duda Benidorm te echara muchísimo en falta, porque eres un tío de los que deja huella, siempre con la sonrisa por delante y dispuesto a todo. Pienso que si de verdad Dios existe, estará en el cielo de puta madre, porque parece ser que solo se lleva a los mejores, gente como tu, aunque sea demasiado pronto… Espero que allá donde estés puedas vernos y que te des cuenta de toda la gente que te sigue queriendo. Descansa en Paz amigo

    Diana Miquel i Arques 08/06/09

    Pepe, t’he conegut enguany a Valencià i ja m’en vaig adonar del molt que vals, i ja quan ens trobàrem de concert va ser una passada vore’t allí. Acabe de rebre la notícia,i encara no ho entenc. Et volem Pepe!

    Mar Mestre 08/06/09

    Pep, t’escriuré en valencià, perquè crec que mai tu i jo vam creuar una paraula en castellà, potser perquè ens vam conèixer a les classes de valencià en Vicent. La veritat que al teu costat tot van ser rises, encara recordo quan em vas dir que eres de Benidorm «terra de llum i color»… la llum i el color era el que ens vas aportar tu a les classes! La setmana passada ens vam tornar a trobar després de molt de temps a la biblioteca i amb un somriure ens vam saludar, com sempre, rient. Ojalà haguera pogut compartir en tu moltes classes més. Un abraçada molt forta per als familiars, i a tu dir-te que sempre et portarem en el més profund del nostre cor.

    António 08/06/09

    Pepe amigo…solo he tenido oportunidad de convivir contigo un año pero un año que nunca olvidaré…contigo yo y todos tus amigos portugueses de Erasmus hemos aprendido mucho nos has trasmitido mucha alegría y muchas cosas buenas… Eres grande PEPE. La verdad es que el mundo ha perdido un gran amigo, hermano, hijo. Un grandísimo abrazo… Descansa en paz y un abrazo de ánimo a tu familia! GRACIAS PEPE (António Simões Portugal/Lisboa Erasmus 2006)

    Sarah Zaghdoud 08/06/09

    Pepe, siempre me recordaré tu sonrisa y tu pedida cuando yo mismo la había perdido en algunos momentos. Para mí, formabas parte de la atmósfera, del ambiente del CEU. Me gustaba tu manera de decirme que mi sitio (en clase de las 3 hasta la 5, los martes y jueves) era cercano al tuyo, y que siempre debía ser así, y que para nada, lo teníamos que cambiar! Con esa estrategia, podías dedicar tu tiempo ayudándome a entender las bromas españoles de los compañeros, y las palabras del profesor que nunca había oído antes. Y Tú, siempre respetando a los demás con esa mano levantada. Al leer todos los comentarios de los demás, me digo que debías que tener unos brazos musculosos por haberla levantado tantas veces! También me viene la imagen de cuando solíamos jugar al tenis al fin del año, en lugar de estudiar para los exámenes… Siempre te recordaré Trésor, Sarah

    de tu primo jose 08/06/09

    Mi primo, mi hermano, mi amigo; tantas cosas dichas y tantas sin decir. Qué es lo que no nos ha pasado a nosotros, cuántas cosas nos faltaban por pasar. Dejas un vacío muy grande, que voy a guardar siempre porque nada ni nadie podrá ocuparlo. Algo me deja tranquilo, que este donde este sé que siempre estarás a mi lado. Salvando siempre las distancias con todo el cariño que nos tenemos. Primo pepe, te quiero.

  10. Xema de la Cruz Seijo 09/06/09

    Que decir del gran sr.Pep no hay palabras para definir algo tan grande, tan bueno, hermoso, autentico y tan Pepe, me acuerdo el día que te conocí un día en la playa levante con 6-7 años ya desde ahí se veía algo especial en ti…crecimos juntos en el poble fuimos a la misma escuela deportiva y volvíamos a casa siempre juntos de entrenar que grandes momentos con 10 años ya eras tan especial era lo mejor del entrenamiento volver a casa juntos que risas…el recuerdo cuando jugamos juntos en el equipo y te ponías en medio del autobús de pie y todos sentados viéndote como hacías tu monologo para tus compañeros pepe en estado puro, aunque casi siempre perdíamos pero tu siempre nos animabas y hacíamos las reflexiones todos juntos…todos los «veranidorm» que hemos pasado juntos.Cuando trabajamos en el sueño que tenias «el amo de las llaves de las recreativas» y haciendo feliz a esos niños que un día fuimos nosotros,los torneos de fútbol playa que eras el gran capitán. tu primo italiano como tu me decías jamas te olvidara por estas cosas y muchas mas, mil recuerdos,en mi, vivirán en todos los lugares de nuestra tierra, desde aquí te dejo un poco de lo mucho que me diste. solo agradecerte todo el cariño que mostraste hacia mi, y lo mucho que me ayudaste cuando mas lo necesitaba . te quiero pep descansa en paz. te llevo en mi corazón para la eternidad

    Diana Leal (Erasmus 06/07) 09/06/09

    Ya pasaron 3 años que he estado en erasmus y que te conocí. Me acuerdo de ti como un tío muy alegre, vibrante, siempre de fiesta. Al tu lado era imposible estar triste o aburrido, tu sonrisa era impar! Valencia nunca más será la misma. Un fuerte abrazo y animo a familia, novia e amigos. Um beijo muito forte e com saudades

    Lorena 09/06/09

    Qué decir? nada que decir. Solo sonreír al recordarte, porque tu hacías que se le iluminara la cara a cualquiera al verte. Tu risa contagiosa, alguno de tus comentarios o simplemente un abrazo tuyo cada vez que nos veíamos. Eso es lo que tendré siempre, una sonrisa al escuchar tu nombre, porque nunca pasarás desapercibido, porque siempre estarás ahí, y porque ninguno de estos cinco años habrían sido lo mismo sin ti. Como decía, nada que decir, pero mucho que sentir. Pepe descansa en paz, te queríamos y te querremos siempre y espero que nos sientas donde quiera que estés, como te sentimos nosotros todavía aquí, porque siempre estaremos contigo y tu con nosotros, eso seguro. un abrazo.y cuida de tu familia y quiérela desde donde estés, como siempre nos mostrabas que lo hacías. hasta siempre…

    J. Buyo 09/06/09

    Pepe = Gran amigo de sus amigos, servicial, dispuesto, entrañable y único = Gran persona. Tarde o temprano nos volveremos a ver, por eso te mando un hasta luego.
    Comentarios Escrito por Paula Martínez Moreno 09/06/09
    Se me olvido darle mi pésame a la Familia de Pepe y mucha fuerza para intentar llevar lo mejor posible lo ocurrido. Mucho ánimo.

    Paula Martínez Moreno 09/06/09

    Justamente hablamos la semana pasada y tú, como siempre, me llamaste bromeando… De repente ahora ya no estas…Es dura la vida en momentos como este, pero vale la pena vivirla al lado de personas como tú…Gracias por todos esos buenos momentos que nos has hecho pasar y que han hecho que cada día fuera único, como tu que eres único! Te queremos y te llevamos en un rinconcito de nuestros corazones…Hasta siempre Pepe!

    Shiv la escocesa – Erasmus CEU 2006/07 09/06/09

    Pepe, tío, me hicieron tan triste las noticias de hoy. Nunca te olvidaremos. Rest in peace.

    Gustavo Duarte – ERASMUS CEU 06/07 09/06/09

    Pepe…querido amigo Pepe…el año que pasé en Valencia ha sido fenomenal! por todo lo que he vivido y por todos los amigos que hice ahí! Amigos de todas las nacionalidades es verdad pero fuiste, seguramente, uno de los que se quedaran en mi recuerdo y en mi corazón para siempre! claro que pensaba volver a verte junto con todos tus AMIGOS PORTUGUESES que no dudes todos te querían mucho!! desde el principio ayudaste a todos los ERASMUS y siempre estabas con esa alegría contagiante, siempre bromeando…tantos momentos estupendos que hemos vivido PEPE….ahora solo puedo lamentar tu partida y decirte GRACIAS POR TODO MI AMIGO!!! Para siempre te recordaré……… Descansa en paz Hasta siempre

    Pedro 09/06/09

    PEPE, tu energía y alegría la transmitías a todo el mundo, era imposible encontrarse contigo y no echar unas risas, siempre veías las cosas positivamente y además conseguías que el resto así lo viésemos. Un abrazo muy fuerte.

    Maria la Portuguesa – Erasmus CEU 06/07 08/06/09

    Mi amigo PEPE!! Mi colega de clase… Mi amigo de cumpleaños… mi amigo de fiesta…. y de mucho más parodia… Cómo puede????? Por en la vida pasaran mucha gente, pero pocos se quedan, pocos serán recordados como tú serás siempre por todos!! Tú principalmente mi amigo..!! Tú eras y siempre serás un de los pocos AMIGOS hechos en Valencia. Para ti un beso, un abrazo muy muy muy fuerte, para ti siempre….tuya María la Portuguesa!!!! Descansa en Paz… Te quiero muchísimo!! Un beso de Lisboa!!

    pau 08/06/09

    Pepe!!! Cuanta energía en una sola persona! Creo que todos teníamos un hueco guardado para ti dentro nuestro, un hueco lleno por tu enorme sonrisa, un huequito con tus abrazos y tu alegría. Y lo tenemos porque tú te lo ganaste, con tu energía!!! una enorme energía que hacía que cada vez que nos viéramos sintiera una gran felicidad! me alegrabas, lo hacías con todo el mundo. Y eso, es impagable. Eres único. Extraordinario. Muy grande! te echaremos de menos, descansa en paz.

  11. Irene Martínez 09/06/09

    Pepe, tu nos hacías reír, sobre todo en esas clases de valenciano, compartí poco tiempo contigo pero fue suficiente para saber la genialidad que emanabas no me gustaría decirte adiós sino, hasta la vista.

    Charlie 09/06/09

    Ayer me enteré de la dolorosa noticia. Estuve un buen rato en shock. La última vez que le vi fue, curiosamente, en un curriculum. En el anterior cdec (el que se celebró en Valencia), Pepe había pegado varios ejemplares en el cuadro de mando del ascensor, con un titular que decía algo como: «Tengo que aprovechar todas las oportunidades». Cuando lo vi solté una carcajada como una a la que nos tenía acostumbrados. En el mismo ascensor también iba Miguel Olivares, socio fundador y director creativo de La Despensa. Que al verlo, esbozó una sonrisa, cogió una copia de su CV y se la guardó en el bolsillo interior de su llamativa chaqueta. No sé si Olivares le llamó o no, pero lo que si estoy seguro es que perdió una oportunidad de contratar, o al menos conocer, a Pepe. Porque Pepe era un líder natural, de esos que hoy en día escasean. Gran amigo y mejor persona. Un magnífico creativo. Y con una imaginación ilimitada. Mi más sentido pésame a su familia. Sólo una persona tan querida como él podría generar tal movilización de personas. Pepe, sólo decirte que Gracias! Que te vaya bonito amigo.

    Miguel Cañigral 09/06/09

    Querido Pepe…me ha costado todo un día atreverme a escribir aquí. Te conocí en mi primer año de carrera y desde entonces encontrarte por los pasillos o en los entrenamientos de fútbol era un placer. Eres una de esas pocas personas que nunca se olvidan porque entraste por la puerta grande en nuestro corazón. Gracias por habernos alegrado cada día.

    Mari 09/06/09

    No tengo palabras para expresar todo lo que siente mi corazón en estos momentos. Las palabras son insuficientes para mi. Te queremos mucho Pepe

    Personal de la Biblioteca 09/06/09

    “Donde llega un libro, llega un sueño”, este fue el slogan que Pepe preparó en su día para campaña la Biblioteca de recogida de libros, dvds, cds, para la Fundación Juanita, cuyo objetivo era crear Bibliotecas de Barrio en la ciudad de Bogotá. La campaña fue un éxito, y se lo debemos a Pepe. Como buen usuario de la biblioteca, esperamos que estés dónde estés, te acompañen muchos libros, tantos cómo los muchos que con tu ayuda conseguimos recoger para los más necesitados. Gracias Pepe.

    Alejandro Perales 09/06/09

    Eres único, eres una de esas personas que tiene un don, de los que siempre sonríen , nunca se enfadan y dan el máximo en todo. Tienes unos valores bien definidos a través de los que actúas, eres un tío increíble, cuantos momentos juntos y que variados; viajes, cenas, playa, nieve, tu casa… eres capaz de sacar una sonrisa o incluso 1000carcajadas de la conversación más simple, del detalle más pequeño, desde luego lo tuyo es la creatividad. Somos colegas y seguiremos siéndolo, seguiremos hablando de la vida y contándonos nuestras hazañas estés donde estés estoy seguro de que ya te has hecho amigos. Un fuerte abrazo.

    Elian Granero Vidal 09/06/09

    «somos seres frágiles, un envoltorio fácil de romper y fácil del que deshacerse… solo un cuerpo, solo algo que nos facilita el reencuentro de nuestras almas… porque somos alma, y siempre, siempre sé volverán a encontrar». Estés donde estés…TE QUEREMOS…

    Elian Granero Vidal 09/06/09

    «somos seres frágiles, un envoltorio fácil de romper y fácil del que deshacerse… solo un cuerpo, solo algo que nos facilita el reencuentro de nuestras almas… porque somos alma, y siempre, siempre sé volverán a encontrar». Estés donde estés…TE QUEREMOS…

    Cristóbal García 09/06/09

    Todavía no doy crédito. Parece un mal sueño, y ojalá lo fuera. Pero a veces la vida es así de dura, así de perra… No tuve la suerte de conocerte mucho. Coincidimos en las clases de expresión oral de aquel maravilloso año; y allí el concepto de “expresarse” alcanzó una nueva dimensión. Que grande eres Pepe! Estoy convencido que “arriba” están todos descojonándose. Muchas gracias por tu risa, por tu labia, por tu imaginación. Por los momentos tan buenos que descansan en la memoria de todos. Muchas gracias por haber sido y haber existido. 1 brazo muy fuerte y mi más sentido pésame a toda su familia. Nos vemos arriba. Hasta pronto!

    Marisa Viguer Nebot 09/06/09

    Mi más sincero y humilde pésame para la familia y toda la gente que estaba a su alrededor. Es un momento muy duro pero hay que afrontarlo. Pasan desgracias en la vida que siempre estaremos preguntándonos ¿ Por qué? y sin recibir respuesta. El único alivio que nos queda es pensar que las personas que queremos y se van de nuestro lado, estarán en un lugar mejor, sin dolor, y que nos entrarán esperando para algún día volveremos a encontrarnos. Tuve la ocasión de compartir varias clases con él en la universidad..nos hacia reír con sus preguntas y opiniones en clase, daba vida y dinamizaba la horas en el aula, era un gran tipo, inconfundible, un chico de los que no pasan desapercibidos y buena persona. Siempre quedarás en el corazón de la gente. A pesar de estar en la otra parte del mundo (EEUU) este sentimiento se vive igual, días de tristeza y apoyando a la familia, profesores y gente que estuvo los últimos días a su lado. Mucha fuerza y ánimos para continuar.

  12. 1 09/06/09
    Que la tierra te sea leve, compañero.

    DESCONOCIDA 09/06/09

    NO CONOCÍA A PEPE, PERO ME HE ENTERADO DE LA TRAGEDIA POR UNA AMIGA QUE VA AL CEU Y ME HE QUEDADO ALUCINADA, OS DOY EL PÉSAME A TODOS.LO SIENTO

    Monti 09/06/09

    Hui hem fet l’examen que tu també devies haver fet de valencià… És tot molt extrany… ho sent molt profundament. Un abras per a la família i pels teus amics més próxims

    Juancho 09/06/09

    Se ha ido un revolucionario, capaz de poner todo patas arriba en cuestión de segundos…Se ha ido un mago capaz de dar vida hasta una piedra…Se ha ido un superhéroe, enemigo del tedio, lo grisáceo y la mediocridad…Se ha ido un tío ACOJONANTE.¡Cuántas lecciones nos has dado! (el CEU debió ponerte en nómina, fuiste un gran profesor). Jodidamente difícil asimilar que te has ido, será porque no lo has hecho y no lo harás nunca…Hasta siempre caballero!!! Un fuerte abrazo para la familia.

    Ana Costa Gozalbo 09/06/09

    Pepe ens coneixem d´este curs pero la veritat es que ha merescut la pena perque tu sols portaves alegria i vida a classe. Entraves i a mi em feies riure. Gràcies per isos moments. Sempre et recordare i desde on estigues cuida de la teua gent. Gran Pepe!!

    Sandra Fidalgo 09/06/09

    Me enseñaste a disfrutar de los viajes en metro hasta Moncada!!!!! Te pillaste la pierna entre las puertas para que yo pudiera salir, todavía me sonrojo cuando me acuerdo de la vergüenza que me hiciste pasar!!!!! No todo el mundo ha tenido el honor de que fueras a sus clases aburridas y las hicieras divertidas, estoy segura que vas a alegrar el lugar o donde quiera que vayas!!! Un abrazo!!!

    Fede…Bologna 09/06/09

    Pepe..que decir…no me salen las palabras…que buen tiempo he pasado contigo en mi Erasmus…cada día tenías sonrisa…espero que aun tienes la misma…Pepe ti mando un abbraccio…&…SORRIDI SEMPRE…Fede

    Carmen Mayor 09/06/09

    «Un sollozo en la oscuridad , un suspiro alentador.. ¿Por qué ya no reías? ¿Por qué ya no me mirabas? A partir de este momento ya no tendré que pensar en ti porque a tu lado jamás pretenderé vivir» Te acuerdas Pepe??? Aún conservo tu carta…después de tantos años y jamas volvernos a ver. Eres un poeta. Descansa en Paz.

    Alex Cook 09/06/09

    Pepe solo ha sido el tiempo que he tenido a tu lado para poder compartir risas, abrazos.El tenerte a mi lado durante este tiempo ha sido lo mejor que me ha podido pasar.Siempre has sido característico por esa sonrisa tan fugaz que me ha hecho sonreír a la misma vez.Donde quieras que estés nunca dudes que abandonaras mi corazón y tu nombre siempre quedara en constancia en la mente de todos….. «Todo tiene un principio, pero nunca tiene un final» Te quiero amigo

    Juan C. Valderrama 09/06/09

    Te recuerdo perfectamente. Profesor casual, en libre elección, uno ve pasar continuamente ante si nuevos alumnos a los que no tiene ocasión de acompañar a lo largo de su formación académica. Y pierde a veces memoria de sus nombres, aunque queden sus rostros. Pero a ti te recuerdo perfectamente. Dejaste una impresión imborrable. Con tu alegría, con tu participación en el desarrollo de las clases, que luego proseguíamos al finalizar, caminando de regreso al Edificio o en su entrada, con tu trato cordial, que confirma el sentido de la propia labor docente como algo realmente cargado de significado y que es eficaz. Son los alumnos los que hacen a los profesores, que de nada sirve nuestro trabajo si no coopera a su bien en todos los sentidos. Ojalá, en efecto, haya sido para tu bien tu paso por nosotros. El afecto, atravesado de dolor ahora, de tus compañeros y de la comunidad universitaria en su conjunto, muestra que también has sido un bien para nosotros. Y, así, que la muerte no tiene la última palabra sobre el hombre. No es natural que los padres despidan a sus hijos. Tampoco a sus alumnos el profesor, sobre todo cuando se encuentran en lo mejor, como tú, cargado de promesas y de posibilidades, en los momentos últimos ya de tu carrera universitaria. Es seguro: Dios cumple ahora la carrera toda de tu vida. Que Él conforte ahora a tu familia y a tus amigos, y les haga partícipes de la paz que para ti pedimos.

    Irene 09/06/09

    A pesar de que hace dos días y medio que me lo dijeron, no me lo termino de creer…Eras único Pepe, no había alguien que no te conociera, recuerdo tus aportaciones de clase y las de las conferencias. Todos callábamos pero tú siempre hacías una pregunta o ponías una nota graciosa. Hacías distendidos los momentos y ante todo trasmitías mucha sinceridad, honestidad…nobleza. Pepe encuentra tu sitio allí arriba

  13. Raquel Lana 09/06/09

    Ayer descubrí que un corazón también puede llorar. Y puedo asegurar que, no hay dolor más fuerte. Una llamada de teléfono fue la causante de este dolor, y lo único que se me ocurrió fue: ¡necesito algo, una sonrisa, un gesto, una frase tuyo,… algo! Y entonces recordé aquellas con las que nos regalaste cada día, y por ello, te doy las gracias. Pepe, siempre estarás en mi corazón. ¡Un abrazo enorme para toda la familia y amigos! Un beso.

    Teresa 09/06/09

    Me resulta extraño todo esto, no he dejado de entrar en el blog desde que el lunes a las 9 de la mañana me enteré de la noticia… entro una y otra vez, no se si para ver que todo esto no es posible, que ha sido un error o simplemente un mal sueño… pero es que no era amiga tuya Pepe, solo coincidí un par de veces contigo en alguna clase y por los pasillos, cruce pocas palabras contigo pero sabes? calaste dentro de mí desde el primer momento. Hasta mi novio te conoce, le contaba que había un chico en mi clase que era un crack, que tenia unas ideas increíbles, que parecía que se «le iba» pero que eran espectaculares, que lo admiraba, que siempre parecía que estaba de broma pero que decía grandes verdades y encima todo lo que el resto de clase pensábamos pero nadie se atrevía a decir, pero tu Pepe no se como lo hacías que te salía natural decirlo y con argumentos. Resulta que sin conocerte también me entere de lo de tu CV en el ascensor y como alguien importante se guardo una copia, tampoco se si te llamaron o no, pero mira si fuiste especial, diferente, único que hasta una persona recién llegada al CEU pudo saber tus tácticas para darte a conocer. También recuerdo un día que me contaron que a Pepe se lo habían encontrado con una percha dentro de la camiseta y su respuesta fue: Jajaja es que toi colgao!!!. Después de darle muchas vueltas me he decidido a escribir para darte las gracias por haberte cruzado en mi camino y sin saberlo enseñarme tanto de la vida, de la alegría y de todo, siempre he creído que ibas a ser uno de los que en unos años íbamos a saber que estabas en una súper agencia cambiando el mundo y que aquí en este blog se hablaría de que algunas tus locuras habían ganado una cuenta súper importante o un concurso. Pepe allá donde estés sé que vas a revolucionar el mundo. Un beso muy fuerte a la familia y a todos tus amigos y compañeros del CEU.

    Ángela 09/06/09

    Tan solo hay que ver el número de comentarios que hay en el post para darse cuenta de que eras un líder nato!!! Que revolucionabas cada lugar por donde pasabas, y que por si alguien lo duda no dejabas a nadie indiferente… Que te vaya muy bonito allá donde estés… Un beso muy fuerte y muchos ánimos para la familia, podéis estar orgullosísimos de él!

    familia de pepe 09/06/09

    GRACIAS!! gracias a todos, los que habéis venido, los que le estáis escribiendo, los que le estáis demostrando lo mucho que le apreciáis, los que nos estáis haciendo sentir que esta pena tan grande que nos embarga el corazón sea un «poquito» mas llevadera, al hacernos saber cuán especial era para tanta y tanta gente. Estamos agotados, pero después de estos días tan duros, en la soledad de tus sentimientos, se está convirtiendo en una necesidad el seguir leyendo tan grandes y elogiosas palabras para mi hermano. GRACIAS PEPE, porque sin tú saberlo, nos han dado tu última gran lección.

    ximo 09/06/09

    Te vamos a echar de menos tío. Gracias por enseñarnos lo que es valor, el humor, la espontaneidad… Descansa en paz amigo

    Vva 09/06/09

    Pepe has sigut, eres i seràs el mes gran…un abraç! descansa en pau
    DIEGO-ELENA-VICENTE-YOLANDA (tus cuñados de Torrent) 09/06/09

    No hemos tenido el placer de disfrutar mucho de ti, Pepinillo, pero sólo con ver la felicidad durante un año de Sara, no tenemos palabras para agradecerte todo lo feliz ke la has hecho, y sólo con veros estábamos contentos, siempre te llevaremos en nuestro corazón. Nos hubiera gustado conocerte un poquito más nos has dejado con la miel en los labios. Seguro que estás en algún lugar de ese gran cielo azul y que miraremos al cielo porque seguro que eres la estrella que más brilla. Siempre te recordaremos, y no te preocupes que a Sara le has hecho muy fuerte y siempre te llevará en el corazón.Un beso y te queremos Pepinillo!!!!!

    B. 09/06/09

    Sólo coincidí contigo en las clases de valenciano, pero sobran horas y horas para adivinar cómo eres; alegre, jovial, inteligente, pero sobre todo, amigo. Un orgullo para los que te conocen y para el CEU. Haz reír en el cielo igual que lo hacías en la tierra. Cuídate, Pepe

    de tu prima Angelita 09/06/09

    Llevaba 9 años sin asistir a nuestra comida familiar del 1 de mayo, y el pasado, por fin volví a asistir, y doy gracias a Dios por haberme permitido volverte a ver, abrazarte y compartir contigo ese momento. Tenías la luz en la mirada, en la cara, en la sonrisa… ¿tenías? No. Creo que no es así. Creo que en realidad siempre has sido un ser de LUZ, y que era tanta la que en tu interior albergabas, que tenía que rezumar por todos tus poros, por tus ojos, por tu cara, por tu sonrisa… Has dejado un reguero de luz a tu paso, por eso, la gente que hemos compartido contigo un espacio y un tiempo sabemos que has incendiado una parte de nosotros, y que en nuestro interior también hay luz, tu LUZ. Me ha dicho un angelito hace un momento que al subir al Cielo hiciste una entrada sui generis, que has puesto el Cielo patas arriba y que has dicho que ahora, ahí arriba, las cosas tienen que cambiar. Seguro que cambiarán contigo allí, lo mismo que aquí abajo ya han cambiado para nosotros. Estoy convencida que harás una Liga de fútbol allá arriba, que serás el Capitán, que harás tu propia selección… pero que todos, absolutamente todos, tendrán su protagonismo y sus minutos de gloria, porque todos son estrellas únicas e irrepetibles. Y así lo harás saber a todos los seres con los que sigas cruzándote en tu camino. Seguro que empiezas a idear la campaña de marketing necesaria para que Cielo y Tierra se confundan y sean lo mismo. Nos acercarás a ese otro mundo y borrarás la línea invisible y divisoria que los separa. Hoy aprendí que los seres especiales como tú hacéis que la Vida y la Muerte sean lo mismo, La Eternidad. Aprenderemos a aceptar que cambió tu estado, tu forma, tu materia, pero que tú, querido Pepe, sigues en nosotros porque tu espíritu indómito y alegre permanecerá siempre en quienes te hemos conocido y querido (conocerte sin quererte es imposible). Primo Pepe, José Pascual, creo que no acabas aquí, creo que empiezas y nosotros contigo a caminar una nueva senda, y ojalá este blog no desaparezca, y siga como vela incandescente de tu luz. Que podamos encomendarnos a ti y solicitar tu protección como un ser de LUZ y AMOR que eres. La energía no se crea ni se destruye, se transforma: TÚ ERES LA ENERGÍA. Te has transformado y a nosotros contigo. Líala bien gorda allá arriba Pepe, que haya un antes y un después en el Cielo contigo. Me gustaría poder entrar aquí siempre que lo necesite y encomendarme a ti, a tu fuerza, a tu garra, a tu LUZ, y pedir tu intercesión. Con ello no quiero santificarte, no te hace falta que lo hagamos, porque tú tendrás siempre nuestro eterno reconocimiento por la senda de AMOR y LUZ que nos has dejado. Gracias primo, gracias Pepe. Mi cariño siempre para vosotras primas Dolo, Jose, Aila, y ahora para ti también, Sara.

    espe 09/06/09

    pepe, no te conocía, a tus hermanas ,a tus padres sí y sobre todo conozco a Fernando, ese gran hombro donde en estos momentos tan duros se apoya tu hermana Aila. Esta mañana he ido a la iglesia de San Jaime y había un silencio respetuoso y entrañable, para recordarte, para decir todo lo que tú eras y para apoyar a tu familia, de la que debes estar muy orgulloso. Ellos son un ejemplo de fortaleza y serenidad. Ha sido una ceremonia muy triste, pero a la vez muy bonita. Muchos abrazos para toda la familia. Descanse en paz.

  14. Sara 10/06/09

    Con el corazón en un puño te digo que me quedado con ganas de conocerte mejor… Sara siempre me hablaba de ti, intensa y profundamente enamorada. Te imagino como un genio, de esos que apenas se encuentran en los tiempos que vivimos. Un alma pura, como Sara. Erais un ejemplo para todos. Una prueba de esperanza para seguir creyendo en la existencia del amor verdadero. Gracias por haberla hecho tan feliz. Hay personas que no consiguen sentirse así en la vida. Un abrazo para toda la familia y un beso enorme para nuestra rubia. Sara, te queremos muchísimo y estoy segura de que Pepe siempre cuidará de ti allí donde esté. Buen viaje Pepe. Seguro que algún día tendré el placer de conocerte mucho mejor.

    Cristina 10/06/09

    Sigo sin creer todo lo que está pasando. Sólo decirte que, gracias por habernos hecho reír tantas veces y por habernos aportado tantas cosas. Eres un gran tipo. Un abrazo muy fuerte para la familia.

    amiga 10/06/09

    A las tres hermanas, que orgulloso estaría vuestro Pepe de vosotras….admiro profundamente vuestra fuerza y entereza. Y solo puedo daros mi apoyo y animaros a que sigáis adelante. Tenéis «ángel», toda vuestra familia lo tiene…quizás marcados por la tragedia, lo que os quitan desde el cielo os lo dan iluminados con esa luz propia que llena los lugares a donde vais. Eso tenia Pepe, eso tenéis vosotras. Solo con ver lo que ha movilizado vuestro hermano uno se siente pequeño. Tantas almas sintiendo lo mismo, no lo consigue cualquiera…..un beso muy muy fuerte desde el corazón. Sé que Pepe estará siempre, porque una luz así, nunca se apaga.

    anonimo 10/06/09

    Hola pepe, recuerdas, espero que la cantes allá arriba… Mi escondite, mi clave de sol, mi reloj de pulsera, una lámpara de Alí Babá dentro de una chistera, no sabía que la primavera duraba un segundo, yo quería escribir la canción más hermosa del mundo. MIL GRACIAS POR CONOCERTE Y UN FUERTE ABRAZO A LA FAMILIA

    Jacinto Rusillo 10/06/09

    Pepe, nuestro Pepe, has sido y serás el mas grande, solo te podemos dar las gracias por como has sido con nosotros, todo corazón, todo cariño y por supuesto como nos alegrabas a todos solo con tu presencia. te vamos a echar mucho de menos, que Dios te bendiga hermano.

    cuña!!! 10/06/09

    Cuña!!!!!! nos llamábamos en voz alta y casi gritando. Cuántas risas juntos y cuantos momentos que tengo la suerte de poder recordar. Cuanta complicidad, que era más propia de un AMIGO que de un cuñado, pero para mí por encima de todo has sido UN HERMANO. Un hermano pequeño al que constantemente cuidaba pero en realidad nos cuidabas TÚ. Recuerdo como nos saludábamos y nos despedíamos con esos laaaargos abrazos como si te fueras a marchar un largo tiempo… pero ni siquiera ahora te puedes marchar… Estas en todos los lugares de esta casa y de nuestra vida y todas las cosas bonitas me recuerdan a ti, porque eso es lo que solíamos hacer… COMPARTIR BUENOS MOMENTOS. Los paseos por poniente, los atardeceres desde nuestra casa, la luna en sierra helada y el arco iris sobre Altea. Recuerdas cuanto llovía y tu sobrina AILA te decía tan orgullosa … EL ARCO IRIS ME LO HA PUESTO EL TÍO PEPE… Pues va a resultar ser verdad… que nos has puesto un arco iris en la vida a todos los que te conocíamos. PEPE, CUÑA!!! TE QUIERO y la suerte es que es que TÚ lo sabías y nos devolvías el doble de lo que te dábamos.

    CECIS 10/06/09

    Dicen que los publicitarios piensan en imágenes… pero también expresan lo que sienten. http://www.youtube.com/watch?v=WfPWw-4i5TY
    <
    David Fernández 10/06/09

    La última vez que hablé contigo fue en la II Edición de «La Lluna» en 2008. Poniéndonos morados de canapés, hablando de tu experiencia en Barcelona y riéndonos, porque siempre reías. Auténtico, esa es la palabra que te definía. A mí, personalmente, me gustaba escucharte. Creo que es bueno saber escuchar a la gente, aprendes mucho, y escuchándote a ti se aprendía todavía más. Sin duda, una gran persona. Te mereces todos estos comentarios y mucho más. Gracias por los momentos que nos has hecho pasar. Un beso muy grande para la familia y un fuerte abrazo chaval.

    Rafa Ayuso 10/06/09

    Todavía soy incapaz de asimilar este golpe tan duro. De verdad, Pepe, calaste dentro de mí desde el primer día, me parecía tan grande el ingenio y la creatividad que tenías, que me quedaba embobado cuando te escuchaba hablar en clase. Sé que, estés donde estés ahora, seguro que vas a seguir dejando tu huella y tu indudable personalidad. Nunca olvidaré el añito que jugamos juntos con «Los Sumisos», y las cervecitas que nos hacíamos después de los partiditos. Capitán, gracias por los buenos momentos que me has brindado. Siempre te llevaré dentro de mí. Un abrazo muy fuerte para toda la familia. Te quiero Pepe! «Rafeta»

    Bego Cortés 10/06/09

    ¿Quién me va a hacer reír más que tu Pepe? Recuerdo cuando era enana y MªJose me daba repaso en la Alameda, y yo tocaba al timbre y tu me abrías y me hacías cada tarde una gracia o bajabas corriendo las escaleras y al minuto subías que te habías olvidado las llaves… Luego en el CEU cada vez que nos veías a Nanda y a mí nos decías: anda, las zipi y zape, dónde vais? Y cuando llegaba el finde nos bajabas en tu coche a Beni a Angela y a mi, siempre haciéndonos esperar…pero tan alegre, que la sonrisa d oreja a oreja y escuchar la nueva excusa perfecta merecía la pena!!Nos has tratado como si fueras un hermano mayor. La última vez que te vi fue en el kentuky y me presentaste a una chica muy guapa que era tu novia, qué feliz estabas ahí bailando! A todos sus amigos deciros q sois afortunados d haberle tenido como amigo, era el GRAN AMIGO D TODOS!! Especialmente él quería a su familia, a «Las Tres Marías», las más brillantes, las de Orión. Y allá donde estés Pepe, envidia me dan los que te acompañan porque se estarán meando d risa contigo! Estoy enfadada porque no te has despedido d mí! Me seco las lágrimas para estudiar una semana que me queda, aunque aún no te he dejado d llorar desde el domingo…Nunca te lo dije: TE QUIERO PEPE.

    Javier García Tena 09/06/09

    Éste ha sido mi primer año en la universidad, y he tenido la grandísima suerte de haber coincidido contigo, Pepe, en clase de valenciano. Coincidía contigo dos veces a la semana, y a veces ni eso. Pero fue suficiente para darme cuenta de lo buen chaval que eres. Sin conocerme casi de nada, siempre me preguntabas que cómo estaba, cómo me iba el curso, qué tal los exámenes… Incluso me propusiste jugar el 3×3 de baloncesto contigo. Desde luego que cuando venías a clase de valenciano, la cosa era distinta. Las risas inundaban la clase y el ‘buen rollo’ que llevabas nos hacía mostrar una sonrisa que parecía imposible de conseguir después de pasarnos desde las 8’30 en clase. Parece curioso que haya sido en el examen de valenciano cuando me he enterado de todo esto. No he tenido ocasión de despedirme de ti Pepe, pero aprovecho este espacio para decirte que, sin casi conocerte, te tenía mucho cariño. Gracias Pepe, por dejarme que te conozca.

  15. Anónimo 10/06/09

    Mi único contacto con Pepe fue como persona anónima integrante del público que le atendió durante la exposición que hizo en Diseño Gráfico, y como tal, así es como firmo este comentario. Me encantó la despreocupación y gracia que demostró en esa exposición, con la arena del Sáhara y la sal del mar Negro. Una exposición a medio camino entre la seriedad que supone un trabajo final de curso en la universidad y el cachondeo e informalidad de un alumno que quiere quitarle hierro al asunto, dar a entender que lo que estaba haciendo no era tan serio, que no es para tanto, que lo que estábamos haciendo allí no era tan importante. Total, al fin y al cabo, sólo era una nota. Y ahora, después de todo esto, está claro que, efectivamente, lo verdaderamente importante son otras cosas.

    mini 10/06/09

    Eres especial i el teu cor esta en el nostre cor… Espere que tingues un bon viatge i ens trobem en algun moment… perque el teu somriure ens acompañará sempre, com aquestos 5 anys que hem deixat enrere… desde les classes de valencià en Vicent fins fa uns dies de xarreta a la plaça. eres molt molt gran, no cal dir el que has deixat. un abraç per a la familia de PEPE. de estelasecuela. un bes

    anonimo 10/06/09

    Me enteré ayer, la verdad es que no sé que ha pasado, pero al enterarme me vinieron a la memoria los recuerdos de los paseos con él para coger el autobús, sus gracias y sus bromas, sus chistes en el instituto… Nos dejas muy buenos recuerdos a todos Pepe.

    Nerea 10/06/09

    aún no doy crédito…sinceramente no kiero creer q esto sea real, no puedo… tan sólo nos conocíamos desde hace un par de años, pero qué intensos!!! sobre todo el 1º, recuerdo que aterrizamos en la clase de 4º un grupo de jóvenes desconocidos y surgieron muchas preguntas:estos Quienes son? serán de doble titulación? repetidores? se habrán cambiado de la mañana a la tarde? pero tú nos abriste tu corazón y nos brindaste tu amistad como si lleváramos toda la vida juntos… sin apenas conocernos conseguiste robarme gran parte de mi corazón… me siento afortunada xq me dejaste conocer a tu YO + personal, ese que quedaba oculto tras tu gran ingenio y creatividad. Cómo voy a echar de menos esas conversaciones tan profundas en el coche volviendo del CEU a casa, conversaciones a las que se unía tu familia cuando te llamaban después de un examen y en las que me hacías partícipe corroborando tu versión… Y como podría yo imaginar que algún día iría a un concierto de Marc Anthony en Benidorm contigo?! Gracias por animarme a ir con mis amigas y hacer de guía después del concierto. Sin duda, un anfitrión de excepción… Y ahora quién?! Te recordaré siempre con esa gran sonrisa que iluminaba tu mirada. Un fuerte abrazo para la familia!

    minerva 10/06/09

    Desde primer de la carrera en ixes classes de valencià ens feies riure una vegada darrere altra, ara ens quedem amb un enorme de una gran persona i de algú molt molt especial… sempre fent riure, sempre espacial. te recordarem amb un somriure.

    Toni 10/06/09

    He entrado en este blog varias veces pero al final nunca me atrevía a escribir algo. Ha sido este último año cuando más te he conocido. Llano, directo, sin dobleces, con la capacidad de mostrarte tal y como eres a todo el mundo, con la capacidad de hacer sentir bien a todos los que te rodean. Pero sin duda, de todas las veces que hemos hablado o de las cosas que hemos compartido me quedo con esta imagen: yo saliendo de la biblio de estudiar, por la noche, y tú sentado en el muro de la fuente hablando y rodeado de gente, siempre rodeado de mucha gente, contando alguna de tus historias para hacer reír a los demás… Eres un buen tío, muy generoso, y este blog es la prueba de ello. Descansa en paz. Ánimo a la familia.

    Quique Chordá 10/06/09

    ERAS DEMASIADO GRANDE PARA ESTAR AQUÍ ABAJO…

    Anónimo 10/06/09

    Lo vi por primera y última vez en el acto de graduación que se celebró en el Palacio de Congresos. Yo acompañaba a una graduada. El caso es que había mucha gente pero a él lo recuerdo por lo que me hizo reír en su discurso. En cuanto pude, pregunté a mi novia: ¿Quien es ese xaval tan cachondo? Es Pepe,me dijo. Y yo dije: Joer,es buenísimo!! Ahora hay un poco menos de humor entre nosotros. Descanse en paz. Mucho ánimo a la familia

    anónima 10/06/09

    Estoy alucinando todavía con lo sucedido… la verdad que no te conocía, me he cruzado un par de veces contigo por los pasillos pero nada más…. Después de ver todo lo que te pone la gente, te aseguro que me hubiera gustado intercambiar palabras contigo… DESCANSA EN PAZ. Ánimo a la familia, amigos y todos aquellos que lo queríais que por lo que veo no sois pocos, y eso será por algo.

    rafael peña compañero en orihuela 10/06/09

    Pepe solo quiero decir que el tuvo la culpa de que los dos años en el internado de santo domingo fueran inolvidables, Agustín que nos dejaba castigados día si día también ,2 años compartiendo las misma habitación risas, gamberradas, castigos, joder y ahora me pilla en Londres y no he podido asistir a tu despedida ni darle 2 besos a tus hermanas que son las que lo dieron todo por el gracias a ellas tu has sido siempre único. Pepe descansa en paz y reúnete con los que te quieren un abrazo colegón

  16. Alba Marco 11/06/09

    Pepe consiguió que me gustara Marc Anthony, consiguió que el verano del 2006 fuera maravilloso y el mejor que jamas recordare a pesar de estar pasando por un momento duro, consiguió abrir mi mente un poco mas gracias a las conversaciones filosóficas, abstractas y algo surrealistas de largas horas de duración ante la cara maravillada de nuestra otra «sosia»… Una anécdota? Un día fui a cenar con mi novio al Aljuzama en Valencia, me encontré a Pepe también cenando allí… estuvimos hablando y nos despedimos… Cuando estaba llegando a casa me empezó a sonar el móvil y era él: Pepe? Sosia, oye tú como ves? Como que como veo? Pues que si ves bien!! Pepe se te va!! claro que veo bien!! Ya lo tenia detrás mío hablándome con el móvil y levantando la mano me dijo: Que te has dejao las gafas!!!!!!!!

    Alex Cook 11/06/09

    Pepe solo pasan 2 días de lo ocurrido, y aun no me acabo de creer que no estas aqui..siento como si este blog fuera la única manera que tengo para hablar contigo. Aunque me cueste mirar fotos tuyas, intento reírme de todas aquellos momentos que he compartido junto a ti. No se si algún día sabré afrontar el hecho de no poder llamarte por teléfono para darte la barra, o simplemente el hecho de no verte, para pegarnos esos abrazos tan grandes….que por cierto la gente pensaría que éramos palominos, ya que siempre me pegabas un beso….Solo sé , qué desde allí arriba me estas mirando y que yo tengo un angel de la guarda eh cosinet!! En cuanto a tu familia, le digo que piensen también lo mismo, que aunque no estes aqui en toda tu plenitud, estas esparcido en el corazón de todos. Eres algo muy muy grande tío…y tranquilo que jo se que continuaras haciendo amigos…tu camino no ha acabado aun!!TE QUIERO TIO. Heaven is a very big place where everybody meets up, I hope to see you again someday and have the opportunity to laugh side to side. REST IN PEACE.

    frAncis 11/06/09

    Querido pepe, que más decirte si todos saben como eres, lo eres TODO, y daba igual conocerte de un minuto, que de toda laVida, porque cualquiera se daba cuenta de lo transparente, simpatico, gracioso, animador, y ante todo un AMIGO de todo el MUNDO!!!!…..que sepas que todos los que te conocemos, siempre te vamos a querer!!!Cuídate siempre y cuida de tu Familia!!!! (*

    laura 10/06/09

    pepe has sido siempre una alegría para mi cuando entrabas en la cafeteria y me decías que era la camarera mas simpática y mas guapa aunque tu sabias que de guapa poco pero siempre has tenido una sonrisa y un buenos días para nosotras donde estes un beso muy fuerte de Laura

    ANONIMO 10/06/09

    COMO MUCHA GENTE LLEVO ENTRANDO AQUÍ DESDE EL DOMINGO POR LA NOCHE, CUANDO ME LLAMARON NO ME LO CREÍA Y TODAVÍA HOY SIGO SIN CREERMELO, ES UNA SENSACIÓN TAN RARA, TAN TRISTE Y POCO BUENA. TENÍAS DEMASIADA VIDA, ENERGÍA Y ALEGRÍA PARA QUE TODOS LOS QUE TE QUERIAMOS TENGAMOS QUE HACERNOS A LA IDEA DE QUE YA NO ESTÁS AQUÍ, PERO A LA VEZ, TODA ESA ALEGRIA HACE QUE ESTES EN TODOS NOSOTROS. UN BESO MUY GRANDE PARA TÍ, TU FAMILIA Y TU NOVIA.

    pix 10/06/09

    cariño!!esta mañana he cambiado de idea, ya te lo he dicho, pero te lo repito porque ya sabes como soy de pesa. he decidido que ya no kiero k me esperes dnd habíamos quedado, paso de vivir una vida entera sin ti, «yo paso Pepe …», ahora kiero k te reencarnes en alguien, me da igual si es hombre o mujer, eso no me importa, mira si te lo pongo fácil.. pero k sepa k eres tú, k te mire y diga «ya estás aquí».y k vuelvas a mi. Zarpi no puedes hacerme esto, no habíamos quedado así coño!!!estoy fuerte, y no tengo miedo. estoy escribiendo desde tu ordenador y esta noche he dormido en tu cama, en nuestra cama, (aunque eso ya lo sabes pq estábamos juntos), nunca pensé k podría hacer una cosa así, k podría reír, hablar contigo, estar en el piso sin ti, oler tu ropa…, pq «no es lo normal». y k es lo normal Pepe? acaso tú lo eres? acaso lo k hay entre nosotros lo es? me ha costado un año asimiliar k era verdad, k me habías elegido a mi…a mí!!sólo tú y yo sabemos lo k es, «incalculable, increíble, fuera de toda lógica». MAGIA cariño, eso se llama MAGIA. Como me dijo tu hermana, yo tb estaba esperando k llegaras para echarte el puro, «la k has liado Pepe!», es la primera k me lías en el tiempo k llevamos juntos, y tenías k hacerlo a lo grande, sino pa qué!!no tng k decirte k si estoy así de fuerte es pq no puedo estar triste, no puedo pq en el momento k flakee no sé k puede pasar, y no puedo cariño pq te siento conmigo, pq me has dado una fe k nadie puede imaginar. es k estás aquí!y como esperaba de ti, lo dejas todo bien atado, protegiéndome como siempre, dejándome entre ángeles de la guarda a los k he conocido gracias a ti. has sacado lo mejor de todos y ahora ellos me lo están dando a mi.GRACIAS.gracias x poner una estrella en mi camino, Natalia, la elegiste para k me cuidara, k bien lo has hecho!nada lo has hecho al azar.hay tantas cosas de ti en ella…Tantas!!!!me hubiera encantado k os hubieseis conocido más, pero todo lo k vamos a hacer juntas, lo harems contigo, POR TI!! A mis padres, a mis hermanos, a mis amigas, a mi familia de Benidorm, a mis ángeles del CEU, a mis ángeles de Benidorm, a mis ángeles de Barcelona, a ti, Angeleta…no tengo k deciros nada… Pepi, me has dejado entre los mejores, entre los k destacabas TÚ. No sé si estoy en una nube… LA HISTORIA DE AMOR MÁS GRANDE DEL MUNDO JAMÁS CONTADA. PiX SIEMPRE

    Núria 10/06/09

    Mi mensaje va para la familia de Pep y para Sara. Pep, es como le llamaba en estos 4 años de Universidad, en los que he compartido vida con él, en los que he tenido el gran honor de comer, merendar, cenar, reír, llorar, bromear, estudiar, estudiar en la biblioteca hasta que se hacia de día, hacer trabajos de publi juntos, de Valencià…siempre mano a mano, en fin, 4 años dan para mucho. Por ello, tengo varios videos, muchas fotos, archivos de audio, etc. que me ayudan a sacar una sonrisa en estos momentos tan duros y amargos. me he comprometido a pasárselo a todos los que lo deseeis, y así lo haré. Siempre que he presentado a Pep a mis amigos, lo he hecho como mi mejor amigo, parte de mi pequeña familia aquí en Alfara, el que cómo bien dijo su hermana Dolo, «era un animador profesional». Quiero transmitir a su familia, que Pep siempre me hablaba maravillas de Benidorm y de sus hermanas, de lo fuertes, luchadoras y buenas que son y sobretodo de lo que las adoraba. Y sus sobrinas, siempre me contaba sus progresos, sus gracias, sus salidas. Decía que eran increíbles y que se parecían a él, que eran ingeniosas, cariñosas, sobre todo increíbles…él era el Tito Pep, también para mí. Sara, a ti cariño. espero verte muy pronto. mucho ánimo, de corazón. Pep, siempre siempre te recordaré (y difundiré tus corbatas de cartón forradas de cómics). muassss

    María José Gutiérrez Miñana (hermana de Pepe) 10/06/09
    GRACIAS, GRACIAS Y GRACIAS. Estaba leyendo el blog entre lágrimas y regocijo por todas las cariñosas palabras que estáis teniendo con Pepe y me he decidido a participar con la misma espontaneidad que la que lo hacéis vosotros. En primer lugar, quería expresaros la enorme gratitud que tenemos por todo el acompañamiento y muestras de afecto que estáis teniendo en estos duros momentos. Y ahora, paso a relataros «mi anécdota», de las mil que os podría contar. Hace unos dos años me telefonea Pepe todo entusiasmado (vamos, Pepe en estado puro) y me dice: _ José! estoy de voluntario en el Congreso de Publicidad que se están haciendo en Valencia. _ Ah sí? qué bien! y en concreto ¿cuál es tu labor?. _ Soy chófer de los ponentes._ Me dice todo ceremonioso. _ Chofer!!?? y ahí qué vas a aprender ¿a conducir mejor?. _ No, eso no creo… Ya le he hecho un rayajo al coche… Mi labor es durante el trayecto del aeropuerto al hotel o del hotel al Congreso, contarle a todos los «Cracks» de la profesión mis ideas y proyectos, a ver si hay suerte y cuelo alguno y me contratan para cuando acabe la carrera. De momento con algunos ya he quedado para hacerles de cicerone cuando vuelvan de vacaciones a Valencia con sus familias. Imaginarme a mí… los ojos como platos. Queridos amigos, ese era Pepe, cada minuto de su vida era una aventura, una oportunidad para crecer, para divertirse y divertir a los demás. Aunque hablaba con él casi todos los días, lamentablemente llevaba un mes sin verle. La última vez fue el 9 de mayo. Yo me iba casi dos semanas fuera y le dije «Pepe ¿me llevas al aeropuerto y te dejo el coche hasta que vuelva?». «Sííííí!!!!». Subí al avión y pensé «Dios mío, ¿qué he hecho? le dejo un coche y me va a devolver un acordeón con 200 multas!». El coche llegó perfecto. Pepe (Prispri), TE QUIERO. Descansa en paz.

    Carlos Iranzo 10/06/09

    Llevo dos días entrando a esta página y viendo lo que mis compañeros y profesores escribían. Intentaba escribir algo, pero enseguida me entraba un escalofrío por el cuerpo, se me humedecían los ojos y no podía escribir ni una palabra. Hoy he decidido escribir como si no te hubieses ido, como si no escribiese en un blog a los ojos de la gente, como si sólo lo hiciese para ti. Pepe, eres uno de los tíos más grandes que he conocido, capaz de dejar huella en todo el que te conocía, nunca pasabas desapercibido, siempre alegre, y sobretodo, como bien ha dicho Pepe Martínez, Vitalista. Desprendías energía, se notaba que tenías ganas de hacer cosas, y con tus ganas contagiabas a los que te rodeábamos. Tenemos mucho que agradecerte porque gracias a esa energía conseguías hacernos mejores a todos nosotros, incluidos los profesores. Estoy seguro que Amiguet, Mª José, Isabel, Pepe, Anun, Chari… cuando preparaban sus clases, recordaban algún comentario tuyo de la clase anterior y de alguna manera mejoraban el temario , o buscaban algún ejemplo mejor para ilustrarlo. ¡¡ Hasta yo cacho cabrón!!, tenía que currarme mucho más los trabajos de creatividad para ser mejor que tú. Es con esa sana competencia como conseguiste que hoy todos los que compartimos clase contigo seamos un poco mejores, algo que muy pocas personas pueden conseguir. Yo compartí contigo la delegación de nuestra clase durante dos años, tu como delegado y yo como subdelegado, y tengo que decir que muchas cosas de las que se consiguieron fueron gracias a tu empeño y a tus ganas de cambiar las cosas. ¿cómo si no se entiende que hubiese unas segundas paellas en el CEU?, o que peleases por que ampliasen el horario de la biblioteca. Te has ido dejando grandes amigos y también dejando grandes cosas para los demás, algo que no muchas personas de tan sólo 25 años pueden decir. Hasta siempre amigo

    Patty 10/06/09

    Llevo entrando en el blog desde el lunes por la mañana. La verdad es que no sé porque no me atrevía a decir nada. Quizá sea porque no tenía palabras… y es ahora cuando empiezo a asimilar todo esto. No conocía a Pepe mucho, esa es la verdad. La verdad y la pena. Pero sí puedo decir que las pocas veces que lo vi y hablé con él, consiguió provocarme una sonrisa. Lo recuerdo lleno de vida, alegre, de aquí para allá siempre metido en todos los tinglados… y algo que recuerdo y que nunca olvidaré es cómo habló en nuestra graduación, me emocionó y me hizo reír. Doy las gracias a todos los que habéis hablado de Pepe, porque así es como he podido conocerle mejor y porque habéis conseguido que se le recuerde de la mejor de las maneras. Lo siento muchísimo y sí, ahora hay un poco menos de humor entre nosotros…

  17. Luis Herrerias 11/06/09

    Vaya tío más peculiar! La verdad es que haya por donde paso dejo rastro, no hay mas que leer un poco estos comentarios para darse cuenta uno de lo que fue PEPE. Qué grande! . Hicimos un viaje a Toledo unas pascuas creo, y nos subimos a un trenecito de estos que te pasean por la ciudad, la megafonía del tren no se escuchaba demasiado bien y PEPE empezó a hacer de guía hablando en «inglés», bueno, haciendo como si sabia inglés pero sin tener ni puta idea, pero eso si, puesto al 100% en el papel de guía, con una acento que parecía que había nacido en Londres, Q Crack!, hizo descojonarse a todo el tren, hasta los guiris se meaban de la risa, en fin, como dijo su hermana en el funeral, UN ANIMADOR PROFESIONAL.

    Fiona Moscardó 11/06/09

    Todavía no lo he asimilado. Parece que fue ayer cuando te conocí en un seminario del observatorio bellow…levantando la mano y haciendo preguntas que nos sacaban una sonrisa. Después pude conocerte mejor en las muchas ocasiones en las que coincidimos. Tu eres una de esas personas que no se olvidan, que se recuerdan siempre, por tu carisma, tu simpatía, tu ilusión, tus ganas de ayudar a los demás…. Siempre te recordare Pepe. Descansa en paz.

    Gonzalo Belenguer 11/06/09

    Desgraciadamente, no tuve el privilegio de conocerte pero estoy convencido que allá donde estés seguirás irradiando felicidad y afecto. Un fuerte abrazo y mucho ánimo a todos.

    carla desde argentina 11/06/09

    Conocí a pepe en el viaje a cuba pase momento inolvidables, sos una persona hermosa que siempre vas a estar en mi corazón. un abrazo gigante para la familia la novia y los amigos.

    LUIS PARDO 11/06/09

    Pepe, cuando me he enterado de lo sucedido no he dado crédito. Estoy estupefacto, anonadado… no sé ni que poner. Allá donde estés decirte que fuiste un gran alumno, pero sobre todo una persona entrañable, tu carisma, tus risas en clase, tus peculiares preguntas sobre el mundo de los medios,… todo esto te hacía especial. Cuando me contabas como te iban tus prácticas y escuchabas mis consejos. Me alegro de haberte conocido y te mando un fuerte abrazo allá donde estés. te echaremos de menos.

    Emilio Llopis (en nombre de Delfín) 11/06/09

    Lo que todo el mundo escribe es una medida de lo que has sido. Nosotros desde Delfín no hemos tenido la suerte de conocerte y disfrutar de tu amistad pero nos queremos unir a toda la familia del CEU, de la comunicación y en definitiva de las gentes de bien y mandarte un abrazo a ti, a lo que representas y a los que te quieren. Emilio Llopis (Delfín)

    Ana Portaceli 11/06/09

    Sólo unas líneas para expresar mi profundo dolor por el fallecimiento de Pepe Gutiérrez. Como Madrina de la Promoción de Publicidad y RR.PP del CEU, es muy triste dar estas palabras aunque son de mucho ánimo y fortaleza hacia su familia y amigos. Mis consejos hacia todos «mis alumnos» -que ya lo son para siempre-, para afrontar la profesión con honestidad, humildad, mucho esfuerzo y trabajo, y felicidad se ven truncados hoy con esta desagradable noticia. Un abrazo muy muy fuerte a todos sus compañeros que tuvisteis la suerte de compartir todos los maravillosos momentos de carrera publicitaria y a su familia en estos durísimos momentos con todo el cariño posible. Ana Portaceli, Presidenta del Colegio Oficial de Publicitarios y RR.PP de la Comunidad Valenciana

    anónimo 11/06/09

    Algunas veces encuentras en la vida una amistad especial: ese alguien que al entrar en tu vida la cambia por completo. Ese alguien que te hace reír sin cesar;* ese alguien que te hace creer que en el mundo existen realmente cosas buenas. Ese alguien que te convence de que hay una puerta lista para que tú la abras. Esa es una amistad eterna… ese eres tú Pepe, una persona maravillosa. Siempre estarás en nuestros corazones.

    Bea Sanchez 11/06/09

    Pepe, has dejado un vacío en cada uno de nosotros… un vacío irremplazable que ocupa alguien increíble.

    compañera St domingo 11/06/09

    Cuando me llegó la noticia, lo primero que me vino a la mente fue tu maravillosa sonrisa, los momentos que pudimos compartir a tu lado, el brillo de tus ojos, el potencial de un chico que hacia vibrar de emoción, carismático donde los haya.Pepe te echaremos de menos!!un gran abrazo a familiares y amigos.

  18. lucía 12/06/09

    Es la décima vez que entro e intento escribir algo, escribirte algo. Esta maldita sensación de saber que alguien no está, pese a serme más que familiar, sigo sin poder con ella… Yo no te conocía tanto como muchos, pero lo suficiente para saber que eres un tío increíble. «Cuando tenga mi propia agencia os voy a contratar» fue de las primeras cosas que nos dijiste sin apenas conocernos. Llegamos a clase de planificación de medios, con un quinto que apenas conocíamos, y ahí estaba Pepe dispuesto a ayudarnos en todo. Coincidimos sólo un año y ya parecía que nos conocíamos de toda la vida… Siempre tenías un momento para saludar en la biblio o pasarte por la cafetería para preguntar qué tal. A los que estéis cerca de la familia ayudarla todo lo que podáis, en momentos así es cuando te das cuenta a la gente que realmente tienes al lado. A las hermanas, mucha fuerza.

    Ana Parra 12/06/09

    MI más sincero pésame. Hasta hoy no sabía de quién se trataba, y tengo que decir que es de las personas que han estado presentes en la trayectoria de muchos de los que hemos pasado por el CEU. Lo recuerdo alegre y dicharachero. Formaba parte del buen ambiente del CEU. Lo siento mucho de verdad. Un abrazo y ánimo.

    Belén Segura 12/06/09

    Desde que la tia Leo me dijo que estudiabas Publicidad y en el CEU, estaba deseando cruzarme contigo. Pero también pensaba, ¿me reconocerá? Y nos encontramos… y me diste un abrazo… y esbozaste esa contagiaste sonrisa. Así, sin cortarte y sin esperar nada a cambio. Durante los siguientes años, y cada vez que nos encontrábamos, hacías lo mismo. Y qué decir de tus speech en seminarios, clase y en Cuba. Pepe va a hablar, risas aseguradas. Pero es que además, eras alguien increíblemente inteligente, enriquecías a cualquier persona con la que te cruzabas por tu concurrido camino. Sólo espero que te fueras siendo consciente de ello. Y que el enorme hueco que has dejado, lo llenaremos recordándote con tu inconfundible sonrisa y lo buenazo que eras. Pepe, eras único. Te quiero y siempre, siempre, siempre te recordaré.

    Altea Pedrón 12/06/09

    Pepe… Doy gracias por haberte conocido!! Siempre tan alegre, tan cariñoso, tan generoso y tan auténtico, un encantador de personas!! Te voy a llevar en el corazón. Un abrazo muy fuerte a la familia, seguro que Pepe está en buenas manos.

    Ana 12/06/09

    No conocía a Pepe tanto como la mayoría de vosotros, pero suficiente para que me haya dolido en el alma. Unas cuantas asignaturas y algún evento publicitario en el que hemos coincidido, por ejemplo The Cup, donde fue chofer de los ponentes. Yo también estaba de voluntaria y en las comidas nos contaba ilusionado sus batallitas con «los cracks publicitarios» durante el trayecto en coche, estaba convencido de que colaría alguno de sus proyectos, nos convencía de que sería así. Era genial. Desprendía energía positiva, tenía la ilusión del triunfo, y creo que todos debemos aprender de él, de cómo vivir. Pepe, descansa en paz. Un beso enorme para ti y mucho animo para todos!

    Artur Sales (Asociación de Agencias de Publicidad de la Comunitat Valenciana) 12/06/09

    Como padre no puedo siquiera imaginar el dolor de quienes sufren una pérdida tan enorme, por lo que no encuentro palabras que me parezcan suficiente consuelo. Como persona, en mi nombre y el de todos mis colegas, me sumo al dolor de los compañeros y amigos de Pepe y el de sus profesores. Solamente desear que encontréis la paz interior en un momento tan difícil y enviar todo nuestro ánimo y cariño.

    Toni Gómez 12/06/09

    Me dirijo a las hermanas de Pepe, he compartido todo con vuestro hermano desde 1º de carrera. Os podéis imaginar los momentos que me dio 7 años nada mas y nada menos.Un viaje a Toledo por medio increíble que nos unió aún mas si cabe (tuvo el lujo de llegar tarde el primer día de viaje retrasando la salida, perdió el bus en Benidorm jajaja típico de el). Siete años llenos de anécdotas y curiosidades, llenos de increíbles momentos, tengo para hacer un libro. No tuve la suerte de que nos presentara estuve un verano en Benidorm pero no coincidimos. Desde aqui os mando toda mi fuerza y mi cariño Pepe quiere que le recordéis sonriendo. Demostrasteis una fuerza fuera de lo normal en el entierro, increíble os admiro. Vuestro hermano es lo mas grande que he conocido nunca, no se como tenia tiempo para estudiar la carrera y hacer tantos amigos a la vez, se va dando lecciones, nos da ganas de vivir, de apreciar lo importante de esta vida que es el amor hacia las personas que nos importan, tenemos que hacérselo sentir y decírselo todos los días. La vida es amor esa es la lección que me ha dado vuestro hermano, quedando lo demás en un segundo plano. Para lo que necesitéis aqui estaré. UN ABRAZO ENORME COMO PEPE.

    Patricia Gimeno 11/06/09

    Pepe aunque no te veía desde hacía unos meses, de repente ahora siento tu ausencia. Es increíble la fuerza con la que llegabas a las personas. Cualquier persona que se cruzó contigo te recuerda y eso es increíble. Has dejado un gran hueco. Te recordaré siempre. Un beso muy grande allá donde estés

    Pepe Rubert, Zenithmedia 11/06/09

    No conocía a pepe personalmente pero os conozco a todos vosotros a través de la gente que ha venido a hacer practicas a nuestra compañía. No conocía a Pepe pero conozco a muchos de sus profesores. No conocía a Pepe pero no me hace falta porque seguro que tenia la misma calidad personal y humana que el resto del colectivo CEU. No te conocía pepe pero estoy profundamente triste. Descansa en paz.

    Vicky 11/06/09

    Ohhh, qué pasóoooo!!! Así es como me saludaba siempre (típico saludo canario). Lo conoce… conocía bien, ya que me había contado que en el 2.007 había ido de becario a Tenerife. Pepe, nuestro Pepe. Estamos un poco lejos y no hemos podido acercarnos a despedirnos de ti. Hoy leía el bloc y Mª José, su hermana contaba una experiencia de Pepe y me hacía reír y llorar a la vez. Era el mejor. El verano pasado estuvo de becario en nuestra ofi de C9 en Barcelona. Fue genial tenerlo con nosotras. Era la alegría, la felicidad, siempre tenía un comentario divertido y genial. Hubiéramos querido que volviera. Hace un par de meses vino a vernos con Sara. Por lo menos pudimos verle por última vez. Te echaremos tanto tanto de menos… Un beso muy fuerte y cuídate mucho, estés donde estés. Te queremos compañero!!!!! Hasta siempre

  19. Alumna del CEU 15/06/09

    Siempre quedarán tantos porqués….Escribo sin apenas ver la pantalla, ya que las lágrimas me inundan los ojos, lágrimas de pena y de rabia… ¿Por qué tú que desprendías tanta vitalidad y optimismo nos has dejado así? ¡Qué injusta es la vida para quien intenta alegrar la de los demás! Eso sí, te has ido por la puerta grande, de la misma manera que llegaste a cada una de las personas que te conoció… Si tu intención no sólo era cambiar el mundo de la Publicidad, sino el mundo entero, date por satisfecho, porque en vida lo hiciste y desde donde estés seguro que lo seguirás haciendo…Transmíteles tu fuerza a tus hermanas, AMIGOS (con mayúscula) y novia para que esto no les sobrepase, y aprendan a vivir sin ti… La única conclusión a la que llego, es que la vida se te quedaba pequeña…Ojalá leas este blog!

    Quique Belda 14/06/09

    Pepet per molt que pasen els dies, encara que asimiles i comences a ser conscient, el buit és el mateix. Fa vora quatre anys que ens coneguem i no hi ha cosa que més lamente que no haver passat més temps junts en els últims mesos -igual que feiem en tercer en els nostres plans, eixos que semblava q anaven a decidir l’ordre de l’univers…- Només puc dir, i en veu ben alta que no he conegut cap persona en tant d’impetu i vitalitat com tu. Eren molts els plans que feiem -alguns utòpics, uns altres no tant- però fora com fora no se com te les apanyaves però sempre acabaves convencent-nos en el teu HiperMega-optimisme. Això si Pepet, has sabut com ningú combinar els teus principis amb la bondat, l’altruisme i la solidaritat que rearties per tot arreu. ETS MOLT GRAN PEPE, un referent i sens dubte un model a seguir. -No tinc cap dubte que si alguna vegada qualsevol persona perd el seu rumb només haurà de tractar d’imitar el teu model de vida, és una aposta segura de felicitat pròpia i aliena. Gràcies per tot i per ser com eres Pep. Un abraç per al benidormer d’or…

    Manuel 14/06/09

    Grande entre los grandes.. me cuesta mucho leer todo esto.. mas aún escribir.. y más aún hacerme a la idea.. se me queda grande. El otro día en Benidorm vi muchísimas caras de gente que te quería, gente de la que nunca dejarás de formar parte. Creía que íbamos allí a decirte el último adiós, pero me equivocaba, no dejé de oír anécdotas sobre el grande de Pepe, de Pepis.. algunas las conocía, otras muchísimas no, explotaste cada minuto, sabías como sacarle muchísimo jugo a la vida, creo que has sido capaz de vivir más que mucha gente que muere en una cama con 90 años. Creo que el secreto del éxito es la diferenciación y a ti la palabra diferente se te queda pequeña, te sobraban ingredientes para ser el mejor y es que hay gente que nace especial.. el genuino inventor del argentino-valenciano, el alma de nuestra universidad, sin pelos en la lengua y siempre sonriendo.. Eres demasiado grande para ser olvidado, nunca has pasado desapercibido, y vas a seguir sin hacerlo, nos has marcado. Me quedo con muchísimo de ti Pepe.. gracias

    hermanas de pepe 14/06/09

    muchas gracias por tus palabras, toni, y a todo el mundo que de esta forma tan bonita está recordando a pepe.Me ha llegado tu email, pero espero poder darte un abrazo mañana lunes, ya que iremos a la misa que van a celebrar en la capilla del CEU a las 18:00 hs.(Dolo)

    Jasper Declercq 14/06/09

    Llegaba en Valencia desde hace dos anos y tenia la suerte de encontrar dos compañeros de piso en Pepe y Juansa. Viva con ellos durante 6 meses, probablemente los 6 mejores meses de mi vida. Del primero día me introducían a todos sus amigos y gracias a ellos me sentaba como un amigo entre los españoles. Me ayudan con el trabajo, tan padres como los mejores amigos imaginables. Fue una experiencia estupendísimo, nunca lo olvidare. Pepe tan apasionado, llena de energía, tantas historias y tanta amor para todos. Me vas a hacer de menos. Mucho mucho mucho

    Ali Morell 13/06/09

    GRANDE, GRANDE, GRANDE, PEPE!!!!Y los problemas, pequeños, xq con tu optimismo, siempre hacías que todo pareciera más fácil, siempre con un comentario de ánimo ante cualquier adversidad, la vida era más fácil, más creativa, más divertida, de otro color. Creo q contigo hemos perdido parte d ese colorido, te has llevado un trocito xa poder alumbrarnos desde donde estés. Te quiero y no te olvidaré. Pasan x mi cabeza todas las anécdotas vividas, los momentos en el metro, siempre de risas, aventuras con los revisores, de «chófers profesionales» en The Cup, con un bocadillo de atún al día, ¿Quién daba más?, las primeras cenas de clase cuando aún éramos auténticos yogurines, las fiestas en casa. Xo sobre todo, lo q me va a faltar es cruzarme contigo, o escucharte, me provocabas siempre una gran sonrisa y bienestar. Era verte, y se me iluminaba la cara.»¡Pepee!», te decía siempre con mi voz de pito o de niña pequeña, y tu siempre contestabas con un abrazo. Eras un gran creativo, me da mucha lástima, xq además, las agencias no han podido conocerte para aprovechar tu talento, xq tú lo vales! Un abrazo enorme, y muchísimo ánimo para la familia en estos momentos tan duros.

    Amparo 13/06/09

    Llevo leyendo el blog desde el domingo y cada vez que lo hacía quería decirte algo pero no podía. Hasta hoy. La primera vez que hablé contigo fue en The Cup y desde ese momento supe que eras una gran persona, llena de energía y simpatía. No te conocía tanto como me hubiera gustado pero como dice el vídeo de tus amigos para todos aquellos que se han cruzado en tu vida es difícil olvidarte. Fuerza para la familia, novia, amigos y para todos aquellos que lo conocían y tu Pepe descansa en paz.

    alumna ceu 12/06/09

    mi relación con Pepe fue en primero…aun así durante estos años cada vez que nos cruzábamos con solo una mirada me conseguía transmitir ese «buenrollismo» que le caracterizaba. En mi círculo más próximo hay muchos amigos afectados por lo ocurrido, a todos ellos les envío mil abrazos y a sus familiares muchísima fuerza. Él era especial, por eso, estoy segura que continuará siempre entre nosotros y al no olvidarlo jamás tampoco desaparecerá nunca….

    Mariela López-Guitián 12/06/09

    No conocí mucho a Pepe pero después de leer todo esto me hubiese encantado poder conocerlo más. Lo veía de vez en cuando por el CEU, siempre rodeado de gente y sonriendo. Aunque no tuve la oportunidad de hablar largo y tendido con él estoy segura de que ha sido una gran persona y deja un vacío enorme a todo el mundo que lo conoció. Sólo me queda poder darle las gracias por haber hecho tan feliz a Sara durante todo este tiempo…en el q le preguntaba…Sara cómo estas?? y ella respondía: yo?? enamorada! Un abrazo enorme a la familia y mucho animo.

    N. 12/06/09

    Pepe era una persona que a pesar de no haber compartido clases con él, solamente de los pasillos y de coincidir en deportes ya era capaz de aportar algo a todos. Yo solamente lo conocía de eso, pero alguien muy cercano a el tenía la inmensa suerte de ser su amigo, ya que vuestro hermano no era una persona de las que puede contar a sus amigos en una sola mano, el no tenia dedos suficientes para contar a todas las personas a las que le encantaba pasar tiempo con el. DE las primeras imágenes que me vienen, ya hace seis años, son las veces que en la sala de ordenadores se ponía a cantar emocionado algo que estaba escuchando por sus cascos, y a todos los presentes era capaz de arrancar una sonrisa. En ese momento, era el chico ese que es muy ruidoso. En segundo, cuando te lo cruzabas más a menudo por los pasillos paso a ser, si Pepe el que juega en el equipo de futbol del CEU, que tiene unas salidas… De ahí coincidíamos con amigos en común y no era difícil que a gritos los llamara por los pasillos, como si hiciera siglos que no los veía, pero a el le daba igual, era feliz siendo cariñoso y ruidoso…y siempre, aunque no conociera tu nombre, siempre tenía una sonrisa gigante para dar. En tercero y cuarto ya era Pepe el chico de Publicidad del equipo. En los últimos dos años, Pepe de Benidorm, he tenido algo más de trato por una persona cercana para los dos, y estas sonrisas se transformaban en saludos y en que tal te va?. Siempre por los pasillos o por deportes, ahora va a estar vacío sin ti, no se oirá cantar a nadie, ni los gritos saludando y sonriendo a diestro y siniestro… A la familia siento mucho lo ocurrido, pero Pepe era una persona muy especial, y estoy segura que habréis sacado tantas cosas buenas de el, pensar que este donde este siempre os tendrá presente

  20. amiga 23/06/09

    pepe cada dia estas entre nosaltres!!! quina raó té benidormense… vius en el meu pensament com si te tinguera al costat cada dia. una forta abraçada

    Benidormense 22/06/09

    Ya formas parte de nuestro pensamiento… como cuando piensas que tienes que comer, que te tienes que duchar, que tienes que llamar a tu amigo para quedar…en medio de todos esos pensamientos rutinarios, de repente apareces tú… porque ya formas partes de nosotros, bailas en nuestra cabeza y lo seguirás haciendo hasta el día en que nos encontremos de nuevo…

    alumno ceu 21/06/09

    he intentado mandar el mensaje antes, pero no se ha mandado. decirte pepe, que tenías una energía especial capaz de enamorar a cualquiera, capaz de hacer reír a los que te acompañaban en cada momento. estás presente en cada calle que camino por Valencia, en cada noche que salgo con los amigos, me acuerdo de ti, mucho.pienso en cómo sería volverme a cruzar contigo y el pedazo abrazo que te daría. estás presente en mi corazón, en mi cabeza, en mis recuerdos. te echaré siempre de menos. nos has marcado para siempre. sé feliz campeón. lo fuiste en tu vida, y ahora lo eres en la de todos. Un abrazo fuertísimo para todos los que compartimos esta ausencia.te quiero

    alumno ceu 21/06/09

    Fuiste importante para todos, tenias una energía especial , capaz de enamorar a cualquiera y hacer reír a los de tu alrededor, hace tiempo que leo el blog sin escribirte, solo quería decirte que estás presente, presente en cada calle que camino por Valencia, porque me acuerdo de ti, mucho, nos has marcado para siempre. Te deseo lo mejor campeón.

    Mario 18/06/09

    Tu muerte ha sido un adorno que has puesto al regalo de tu vida . Solo rabia tío… rabia de que lo bueno siempre tenga que ser tan breve . Nos vemos donde quiera que estes . Abrazos

    Alex Cook 17/06/09

    Pepe ya va la tercera vez que te escribo aqui en este blog…pero hoy estoy mucho mas feliz porque se que seguro que estas bien sea donde estes y encima he encontrado este video ..que enserio tío ha sido feliz y risas cuando lo veía…ESTABAS EN TU SALSA!!! Te quiero Tío http://www.youtube.com/watch?v=Ex5Mf30IxQ4&feature=related

    Paola Segura 16/06/09

    Muchos días intentando leer todo siendo imposible por las lagrimas, viviendo esta gran pesadilla que desafortunadamente ha sido realidad, recordando cada momento que he pasado a tu lado, nuestros viajes, cumpleaños, días de playa, Aqualandia con el «gordo francés» (como tu le llamabas), noches de tertulia escuchando tus sueños y proyectos, esas llamadas que con solo mirar el móvil se me cambiaba la cara al ver… PEPE PRIMO, tus trastadas que nunca querías que se enteraran tus hermanas, esos regalos que te sacabas como un mago de su chistera, 26 años de aventuras continuas, risas, alegrías, gamberradas, tus ligues de los cuales me pedías opinión, los tenia que supervisar todos, …. en fin, un libro se nos quedaría corto para poder plasmar lo grande que eras y lo que valías. con solo un segundo a tu lado, me hacías sentir la persona mas feliz e importante del mundo entero. Aun recuerdo esa llamada hace un año y pico en la que me decías… prima, ahora sí, la he encontrado es perfecta y la tienes que conocer, es SARA. Primo, ojalá pudieras leer todo esto, este gran blog, nos has dado una gran lección a todos en cada momento de tu vida estuvieras donde estuvieras, todavía tenemos mucho que aprender de ti. Te quiero mucho primo, de tu prima Paola.

    Ángela Barceló 16/06/09

    Cada vez que pienso en él, se me dibuja una sonrisa en la cara y asiento con la cabeza pensando… «menudo mi primo Pep» Siempre te recordaré así, con una sonrisa.

    Elena Pons 15/06/09

    Muchas cosas… pero sin duda, una gran moraleja: Tenía un corazón muy grande sin control alguno, una cabeza que se guiaba por un instinto especial y que quiso vivir la vida a su manera. Una persona que nunca pasó desapercibida por su forma de ser; alguien muy especial, un gran psicólogo con opiniones reales. Opiniones que pasado un tiempo siempre me he cuestionado, y el tío tenía razón. Un compañero que decía las cosas como eran o más bonito tal vez «como él creía que eran». Siempre fue una persona alegre, que se reía hasta de su sombra. No tenía límites, era un artista, un artista de verdad. Hasta siempre Pepe… Un abrazo enorme para su familia.

    Fabian Klemme 15/06/09

    I am not finding the right words in Spanish so I am going to write this in English: Pepe was one of the most wonderful and memorable people I met when being in Valencia as an Erasmus-Student. Always up for some good fun, never scared of a drink or a stranger… just a wonderful person. I am deeply sorry and I am sad. I hope he will rest in peace and I am expressing my condolences to his friends and family.

  21. Sandra – Colegio Público Gabriel Miró 24/06/10

    GUAPO, GUAPO Y GUAPO y GRANDE COMO SIEMPRE LO HA SIDO. Me enteré de lo sucedido el día 19 de Junio de 2010 en una boda no sabía nada y desde entonces no me lo puedo quitar de la cabeza, ¿como le ha podido pasar una cosa así a mi querido Pepe? No es justo, he estado leyendo todas las anécdotas y me doy cuenta que seguía igual que en el colegio siempre haciendo reír y tan positivo como siempre, lo vi hace un año y pico en carrefour desde el colegio que no lo veía y estaba igual que siempre parecía que no había pasado el tiempo, aun recuerdo todas las veces que le mandaban a callar en clase que gamberrillo que era.. siempre quería cachondeo pero tenia mucha suerte estudiaba la noche anterior y sacaba notas.. Ay querido Pepe, como recuerdo esos bailes que te pagabas en nuestro viaje de fin de curso a Londres, que bien lo pasamos!! Tengo muchísimas fotos de ese momento y no has cambiado nada. A su novia decirle que ha tenido muchísima suerte de conocer y ser dueña del corazón de esa gran persona, ES INCREIBLE y a sus hermanas que cuanto hablaba Pepe de vosotras os adoraba, Mucha Fuerza y Animo estoy segura que sois tan especiales como lo era el. Un beso muy fuerte para todos. PEPE descansa en Paz.

    JACINTO RUSILLO 30/12/09

    TIO, SE NOS VA EL AÑO Y AÚN NO NOS LO CREEMOS, BRINDAREMOS POR TI AMIGO Y NUNCA TE SACAREMOS DE NUESTROS CORAZONES. TODOS TE ECHAMOS MUCHO DE MENOS.

    Amiga de Pepe 27/11/09

    Te tire a faltar Pep!! Diuen q el temps ho cura tot?? a cas no passa el temps o que?? xq açí el dolor seguís igual, i tu sense tornar.. Vaa torna ja, Pepe per favor…
    Comentarios Escrito por Luís Fernandes – Portugal 21/10/09
    Hace dos años pasé a estudiar en CEU (Erasmus)… como estudiante de publicidad tuve la felicidad de conocer a pepe…. un tío que inspira los demás… que me ayudó y igualmente me inspiró …. El tío de la corbata de papel …. Un genio …. La vida no es justa…. Pero es buena por tener tíos como pepe en nuestras vidas. Un abrazo a su familia, y fuerza a todos sus amigos. PEPE eres grande !!!!

    Aila (hermana de Pepe) 05/07/09

    Hola a todos; Ha pasado casi 1 mes desde tu desgraciado accidente y por fin he podido leer el blog, TU BLOG, este blog tan bonito tan especial que con tanto cuidado y con tantas buenas palabras habéis relatado vuestras vivencias con Pepe. Yo no os voy a contar nada nuevo, nada que no sepáis ya, lo único que quiero es dar las gracias a todos y a cada uno por todo el ánimo que nos habéis y nos estáis dando con vuestras palabras. Yo no he podido leerlo hasta hoy pero he visto como en muchas ocasiones habéis levantado el ánimo a mis hermanas, incluso alguna vez las he visto sonreír leyendo vuestras historias, así que solo puedo daros las gracias y mil veces gracias. Pepis… cuida mucho de quien tú ya sabes! Un fuerte abrazo a todos y gracias a todos, profesores, compañeros y amigos.

    Alumna de periodismo 25/06/09

    Apenas te conocía, compañero de piso de una gran amiga mía, te vi por última vez en su casa, necesitaba un ordenador portátil y tu me lo dejaste, me encantó tu forma de ver la vida, tan optimista, tan alegre, bromeando con mi amiga y conmigo y ahora? al principio no me lo podia creer, pero era la realidad, la cruda realidad. Ojalá estés bien donde quiera que estes, un abraç pepe!!!

  22. Hoy he vuelto a entrar aquí por casualidad, y desde luego… !qué rápido pasan 4 años!.
    Que sepas que te echamos mucho en falta y aunque no has podido estar presente en algún gran momento, te recordamos: En la boda de Raúl Verdú y Ana Caballé… estuviste presente, incluso Raúl me confesó cuando conoció a Ana, te dijo: «Pepe, ésta es la definitiva» y te escribió en el Facebook el mismo día de su boda, ese 19 de Mayo del 2012.
    Tienes que saber que aquí has dejado a grandes amigos, y sé que de una forma y otra estás cuidándonos (Siempre lo has hecho).
    Y sinceramente, espero que donde estés… seas, al menos la mitad, de lo feliz que tú nos hiciste a nosotros.

DEJA UNA RESPUESTA

Por favor ingrese su comentario!
Por favor ingrese su nombre aquí